Ακυβέρνητοι.

Ίσως να μην πρόσεξα καλά, αλλά και πάλι, μου είναι δύσκολο να κατανοήσω το νόημα αυτής της κίνησης. Από παιδί στο κουρμπέτι. Χίλιες δουλειές δεν έφτασαν για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Να τα σπουδάσει όλα. Στερώντας απ' τον εαυτό της εκείνα που μια γυναίκα ονειρεύεται. Ένα καινούργιο πανωφόρι κι ένα ζευγάρι ζεστά παπούτσια για τις κρύες μέρες του χειμώνα. Ένα λινό αραχνοΰφαντο φόρεμα για τις καλοκαιρινές βόλτες στην παραλία. Μήπως και δεν είδα καλά; Υπήρχε και κάποια απόσταση. Μα τα μάτια μου δεν μ' έχουν προδώσει, ακόμη. Και αυτή η κίνηση μοιάζει πολύ γνώριμη για να αμφιβάλεις.   

Τις πρώτες μέρες της "εθνοσωτηρίου επαναστάσεως" συνέλαβαν πολλούς, μαζί και τον πατέρα της κυρίας Αρχοντούλας, έλεγαν πως θα τους μεταφέρουν κάπου αλλού, μακριά, άλλοι πάλι πως θα τους άφηναν σύντομα, μα αυτό καθόλου δεν τον ένοιαζε, μακρονησιώτης και αριστερός από κούνια όπως έλεγε φόβος δεν τον ακούμπαγε, κάποιος είπε πως μέσα στην ασφάλεια στην ερώτηση που του έκαναν, αν είναι κομουνιστής, τους απάντησε με την χαρακτηριστική ποντιακή του προφορά: "δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά και τα ποντίκια στο σπίτι μας κόκκινα είναι", χωρατατζής και αυτοσαρκαστικός, γνήσιος γιος αυτής της ριμάδας γωνιάς της γης. 

Η κυρία Αρχοντούλα μπροστά στην είσοδο συνέχιζε να συνομιλεί με την γειτόνισσα, κάποτε κουνούσε και το χέρι της, προσπάθησα να διαβάσω τα χείλη της μα ήταν μακριά κι απ' τις κινήσεις των χεριών της μήπως και καταλάβω κάτι. 

Τι διάολο ήταν αυτό που την ανάγκασε να σταυροκοπηθεί; Λες και κάτι στραβό γίνηκε;

Ακόμη και στην ανάσταση για χάρη των νεκρών γονιών της κι από συνήθεια ανάβει ένα κερί, δίχως να προσκυνήσει τα εικονίσματα. Με θεούς και άγιους δεν είχε ποτές της νταραβέρι, και πως να έχει, αν είσαι από παιδί στη βιοπάλη το ψωμί, ξέρεις, δεν σου χαρίζεται, πιο νόστιμο και πιο γλυκό είναι όταν ο κόπος σου με τον ίδρωτα γίνουν φίλοι αχώριστοι, εκεί που στρώνεις το σοφρά για να κολατσίσεις, ξέρεις, δεν σου στάλθηκε παρά πόνεσες και ξεμεσιάστηκες απ' τα χαράματα μέσα στη βροχή και στο λιοπύρι για να γυρίσεις τις ώρες ώσπου να 'ρθει το δείλι. Μήπως η γειτόνισσα της είπε κάτι; Μήπως το δέος που ένοιωσε....

Η ηλικία βλέπεις έχει και τα καλά της έχει και τις σκοτούρες της, γαληνεύεις μα κάποτε η πνευματική αντοχή αδυνατίζει και η ένταση λιγοστεύει, ο φόβος παρασέρνει την ελπίδα σε κακοτράχαλους ατραπούς, γίνεται και συμβουλάτορας ώρες ώρες, άλλοτε σωστός και άλλοτε πάλι σε οδηγεί σε απερισκεψίες. Να ήταν αυτό που η γειτόνισσα της σιγοψιθύρισε; ή μήπως η ταραχή που ένοιωσε μην και της συμβεί κάτι;

Μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα της βεράντας πίσω μου.

_Αγύρτες και δωσίλογοι κυβέρνησαν αυτή τη χώρα.

_Τι έγινε πάλι, σ' έπιασε το πατριωτικό σου;

_Να τι έγινε, δεν ακούς τι λέει....

Η τηλεόραση ανοιχτή... μεσημεριανές ειδήσεις...

"Νεκρός ανασύρθηκε ο ένοικος από τους πυροσβέστες που κατέφθασαν στο καμένο διαμέρισμα"

_Ντροπή, τρισάθλιοι αλήτες....

Έκλεισα την τηλεόραση...

_Γιατί την έκλεισες; άνοιξέ την...

_Γιατί δεν άκουσα να αναφέρουν τους ηθικούς αυτουργούς... και δεν θα γίνω συνένοχος τους....