Χρύσανθος, όπως λέμε ΧΑ (Χρυσός Ανθός)

Η "β' Πανελλαδική", σύμφωνα με τους (αν)εγκέφαλους της αντιτρομοκρατικής και των υπηρεσιών του τότε Δημόσιας Τάξης, θεωρούνταν, περίπου, ως ένα εν δυνάμει εκκολαπτήριο "τρομοκρατών" και παρακολουθούνταν, ανάλογα. Για όσους νεώτερους δεν γνωρίζουν, ήταν τμήμα του "Ρήγα Φεραίου" και προήλθε από τη διάσπαση του 1978. Ένα μέλος της νεολαιίστικης αυτής οργάνωσης, αρκετά χρόνια αργότερα, κατηγορήθηκε αναίτια ως ο αρχηγός της "1ης Μάη". 

Γυρίζω πολλά χρόνια πίσω για να φέρω στο φόντο γεγονότα και ειδικότερα, πρόσωπα, που σήμερα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Ένα από αυτά είναι και ο επί των απορρήτων του πρωθυπουργού, που αν ισχύει αυτό που επικαλέστηκε ο ΙΟΣ ό,τι ο φάκελος της "β' Πανελλαδικής" για την αντιτρομοκρατική παραμένει εισέτι ανοιχτός, τότε, ένα ακόμη εξέχον (πρώην) στέλεχος αυτής της "τρομοκρατικής" οργάνωσης (θεωρητικά) πρέπει να ελέγχεται για ανάλογες πράξεις, ή μήπως παραγράφηκε το "αδίκημα" λόγω "υποδειγματικής" μεταμέλειας; 


Όπως και να έχει, αν δεν ελέγχεται για "τρομοκρατική" δράση, κατά την εποχή εκείνη, ο αξιότιμος αυτός αυλικός του γυρολόγου εραστή της εξουσίας, θα πρέπει να ελεγχθεί, παρ' αυτά, για την τρομοκράτηση της κοινωνίας, σήμερα, με όσα κατά συρροή, ανεξέλεγκτα, υβριστικά και περιθωριακά, ξεστομίζει, κάθε φορά που νομίζει ό,τι έχει το δικαίωμα να μιλάει στο όνομα του Ελληνικού λαού, για να μην επεκταθώ και στα υπόλοιπα προηγούμενα, του καινοφανούς αστέρος, όταν προέτρεπε ως γνήσιος "μουτζαχεντίν" την εμπλοκή της χώρας στην Γιουγκοσλαβική υπόθεση.

"Αλήθεια, τι περιμένουμε", έγραφε τον Ιανουάριο του 1992, "γιατί δεν προχωράμε σε άμεσες συνεννοήσεις να μπούμε στα Σκόπια; Όχι για να διεκδικήσουμε εδάφη. Αλλά για να δείξουμε ό,τι κανείς δεν μπορεί να παίζει ατιμώρητα με την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας. Και για να αποκτήσουμε ένα εδαφικό "ατού", που θα μπορούσαμε να το ανταλλάξουμε αργότερα με την Αλβανία, παίρνοντας την Β. Ήπειρο...."  

Μήπως τελικά η επόμενη στάση στην πολιτική καριέρα του Χρύσανθου είναι η "Χρυσή Αυγή"; Τουλάχιστον, στον τζάμπα τσαμπουκά, ταυτίζονται.  

Πισωγύρισμα, συνέχειας.... 
"ΑΓΩΝΑΣ για την κομουνιστική ανανέωση", διμηνιαίο περιοδικό της "Β' Πανελλαδικής". Τεύχος 8. Εκδότης σύμφωνα με το νόμο, ο Παναγιώτης Παναγιώτου (Παν Παν), σήμερα στέλεχος της "Δημοκρατικής Αριστεράς". Αρθρογράφοι: Γιάννης Μηλιός, ο θεωρητικός της "Β' Πανελλαδικής", σήμερα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Χρύσανθος Λαζαρίδης, "μαιτρ" στην πολιτική διαχείριση και στην τακτική, σήμερα βουλευτής επικράτειας της ΝΔ και εκ των εμπίστων (σύμβουλος) του Αντώνη Σαμαρά. 

Την πολιτική πορεία αυτών των τριών στελεχών διέκρινε ο δημοσιογράφος του "Έθνους" Χρήστος Μαχαίρας και τους ξανάφερε στο ίδιο τραπέζι, μετά από πολλά χρόνια, για να καταγράψει κάποιες στιγμές της μετέπειτα πορείας τους, που ρίχνουν φως στη σκέψη τους αλλά και στο χαρακτήρα τους. 

Στην ερώτηση "τι κρατάτε από εκείνη την περίοδο" 

ο Π. Παναγιώτου απάντησε, την αξία της συμμετοχής και την πνευματική σοδειά της περιόδου, παράλληλα όμως με τα λάθη, τις αυταπάτες και τα αδιέξοδα που ζήσαμε, 

ο Γ. Μηλιός, το αίτημα για μια ριζοσπαστική και δημοκρατική ανανέωση της Αριστεράς 
και ο Χ. Λαζαρίδης, το δέσιμο που είχαμε μεταξύ μας, τις ατέλειωτες συζητήσεις μας, την ένταση της δράσης και την ξεγνοιασιά της ηλικίας.

Ουσιαστικά, οι δυο πρώτοι, από την απάντηση που έδωσαν έδειξαν ό,τι η διαδρομή τους ήταν αρκούντως σταθερή στις αρχές "του τότε" και "του τώρα", αντίθετα με τον τρίτο της παρέας που φαίνεται ό,τι αυτό που καθόρισε την ένταξη του στο χώρο της αριστεράς και στους αγώνες της, ήταν το ανώριμο της ηλικίας, οπότε, δεν αποτελεί καμιά έκπληξη η μετέπειτα πορεία του συγκεκριμένου σαλτιμπάγκου της πολιτικής. 

Εδώ, προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα, που προσωπικά δεν δύναμαι να απαντήσω για άλλους λόγους, γιατί, είναι γνωστό ό,τι συνελήφθη, φυλακίστηκε και ενδεχομένως βασανίστηκε, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η δήθεν απάντηση που δίνει στην ίδια συνέντευξη δεν ξεκαθαρίζει, αντίθετα, περιπλέκει περισσότερο την όποια καλόπιστη προσπάθεια να αποδεχτεί κάποιος ό,τι ακόμη και σε ζητήματα ιδεολογίας, τα πράγματα, δεν είναι πάντα στατικά.

Συνέχεια της απάντησης.... 
"Εκείνο που πραγματικά με ρωτάτε είναι γιατί έκανα το άλμα, να βγω από το "σύμπαν" της Αριστεράς και να τη δω "απ' έξω"; Ακριβώς γι' αυτό! Γιατί απ' έξω βλέπεις περισσότερα! Αυτά που δεν μπορείς να δεις όσο είσαι μέσα..." 

Δεκτό. Σοβαρόν τι, απασχόλησε τον "ψυλλιασμένο", ώστις, αποφάσισε την "ηρωϊκή έξοδο", για να την δει "απ' έξω" (κατά μια δεύτερη ρήση του "όπως μπήκε-βγήκε"), πλην όμως, ο αντικατοπτρισμός, του "από μέσα" δια της "απ' έξω", και το είδωλο που σχηματίζει δια της "έξω-μέσα" αντανάκλασης, έγκειται, στο "από μέσα" άλλης θεώρησης (λέγεμε κομματικό σωλήνα), που αντικατέστησε άρδην, το αρχικό "μέσα", δια της ειμαρμένης προφανώς, εις το επιλαχών εξ ανάγκης(;) ετερόκλητο "μέσα" το νεώτερο, ώστε τα "μέσα-έξω-μέσα" να καταστούν ανάκατα, περιπλεγμένα ως οι τρίχες οι κατσαρές, δύσοσμα κατά την αναμόχλευση και λίαν επικίνδυνα για την επιβαρυμένη πολιτική υγεία. 

Αστεία πράγματα... όλως διόλου. 
Αν απόκαμε, εκ της πάλαι ποτέ νεανικής ορμής, ή, αν του γυάλισε άλλο τι, ουδείς γνωρίζει. 

Με τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης πανοραμικώς θωρούμενο, εν μέσω τραυματικών της νεότητος εμπειριών, η διερεύνηση αιτίων προσωπικής αποτυχίας, επέφερε, εσωτερικώς, σταδιακή τύφλωση και, επιτακτικώς, αναζήτηση σανίδας σωτηρίας, και ως εκ τούτου, δεν πέτυχε, έτυχε, και ενεφανίσθη ο από μηχανής, και "ανελήφθη" εγκατασταθείς εις ανάκτορο  Σαμαρά, κατά του λοιπού όλα γνωστά, η ημιθανής φιλοδοξία έλαβε οστά, ή σαρξ, αναμένεται η παραλαβή της εξ εσπερίας, δι ο και περιφέρεται, κροταλίζων,  εις το φίλιο σκότος, το βαθύτερο.

Πότε είχε δίκαιο και πότε άδικο; Ούτε και ο ίδιος μπορεί να προσδιορίσει... 

"Βέβαια, όταν γίνει το big bang, κανείς δεν ελέγχει πού θα καταλήξει. Αλλού δημιουργούνται άστρα και γαλαξίες. Αλλού δημιουργούνται... "μαύρες τρύπες". Τι είναι οι "γαλαξίες" και τι οι "μαύρες τρύπες" στην περίπτωσή μας, θα δείξει..." 
Η κατάληξη της συνέντευξης, του ιδίου. 

Ένα "big bang" λύνει μια παλιά παρεξήγηση και μια παρεξήγηση λυμένη δημιουργεί άστρο λαμπρόν.  Αυταπατάται. Μια μαύρη τρύπα είναι, έτοιμη να καταβροχθίσει όλα, όσα, γύρω τους περιστρέφεται. Το γνωρίζουν άραγε αυτοί;

Προφανώς. Η μαύρη τρύπα είναι που δεν αντιλαμβάνεται ό,τι αποτελεί προϊόν με ημερομηνία λήξης. Όταν εκλείψουν οι λόγοι ύπαρξης, θα καταρρεύσει υπό το βάρος της δυσανάλογης βαρύτητας που τη συνοδεύει. 

Παλαιότερα, αυτούς που άλλαζαν στρατόπεδο, οι σημερινοί ιδεολογικά συγγενείς του συμβούλου τους αποκαλούσαν "ανανύψαντες". Πέρα από τις πληροφορίες για τους πρώην συντρόφους που κόμιζαν στα νέα αφεντικά τους, έδιναν υπόσχεση, όρκο τιμής, να εργάζονται με τον απαιτούμενο κατά περίπτωση ζήλο ώστε να διατηρούνται οι αξίες της νέας στέγης εις το ακέραιο. Αναδεικνύονταν βασιλικότεροι του βασιλέως και βέβαια χρησιμοποιούνταν κατά το δοκούν από τα νέα αφεντικά τους. 

Αυτά για το παλαιότερα, γιατί αν πάμε ακόμη πιο πίσω θα τους απαντήσουμε με μια κουκούλα στο κεφάλι να καταδίδουν στους κατακτητές τους αγωνιστές της αντίστασης. Βέβαια, οι κατακτητές του τότε, έχουν αντικατασταθεί με τα αφεντικά του σήμερα, και η κουκούλα με την προσφορά εργασίας, ελεύθερη αγορά γαρ, η προσφορά είναι ανάλογη της ζήτησης ή και αντιστρόφως, οπότε, κάθε νεότερος χαρακτηρισμός περαιτέρω, πλεονασμός εστί. 

Αδιευκρίνιστο παραμένει αν το μίσος για τον αντίπαλο υπερβαίνει το μίσος για τον εαυτό σου, η ερώτηση δεν απευθύνεται σε χρυσαυγήτη. 

Επανέρχομαι στο προαναφερθέν "τεύχος 8" και στο άρθρο, του εξ απορρήτων, με αφορμή την επετειακή εκδήλωση του Πολυτεχνείου το 1979, αφού προσθέσω στον ίδιο λογαριασμό άλλη μια φράση του από την συνέντευξη στο "Έθνος". 
"Είχαμε διαφορές προσέγγισης, που μπορεί κανείς, ίσως, να τις διακρίνει στην αρθρογραφία μας εκείνης της εποχής.." 
Προστρέχω, λοιπόν, στην αρθρογραφία, της εποχής, την οποία φαίνεται να εκτίμησε δεόντως ο αρχηγός, τον έθεσε εις τους κύκλους του, και σήμερα εξ απορρήτων σύμβουλο, αντιγράφω.... 

"Όσο όμως οι κοινωνικές αντιστάσεις μένουν χωρίς πολιτική εκπροσώπηση και οι ταξικοί αγώνες χωρίς αγωνιστική διέξοδο, η συσσώρευση των κοινωνικών αντιθέσεων γίνεται εκρηκτική. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μια διαδικασία ρευστοποιήσεων κι αναδιανομή των ρόλων ανάμεσα σε κοινωνικές δυνάμεις και πολιτικά κόμματα.

Όσο παρατείνεται αυτή η κατάσταση με συρροή διεθνών και εγχώριων εξελίξεων που ανεβάζουν το πολιτικό βαρόμετρο, το πρόβλημα της ρήξης τίθεται πια στην ημερήσια διάταξη".

Πέρασαν 34 ολόκληρα χρόνια κι όπως γίνεται αντιληπτό, τα παραπάνω, δεν απέχουν από την σημερινή πολιτική συγκυρία. Είναι λογικό. Τι άλλαξε από τότε; Η αριστερά παραμένει διαιρεμένη και ανίκανη να εκφράσει τους ταξικούς αγώνες.  Η κατάσταση συνεχίζει εκρηκτική. Η κοινωνία αδυνατεί να βρει διέξοδο και η ρήξη, το σημείο μηδέν, αποτελεί το πεδίο ασκήσεων του συμβούλου, στην προσπάθεια να ελέγξει και να κατευθύνει την αναδιανομή, κανιβαλίζοντας τις κοινωνικές δυνάμεις, θεωρώντας προφανώς ό,τι διαθέτει την ικανότητα. 

Και συνεχίζει....

"Έτσι, προετοιμάζοντας προσεχτικά τις προεκλογικές κινήσεις τους τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, αγνοούν συστηματικά και υποτιμούν οποιαδήποτε μαζική αναμέτρηση με την εξουσία, η οποία με τη σειρά της γίνεται πιο ανεξέλεγκτη και ασύδοτη. Κι επειδή οι εκλογές πρέπει να καταγράψουν την "λαϊκή αγανάκτηση για την κυβερνητική πολιτική", αυξάνοντας τα εκλογικά ποσοστά των "δημοκρατικών δυνάμεων η αγανάχτηση αυτή δεν πρέπει να βρει άλλη διέξοδο. Αυτό ακριβώς που ονομάσαμε κοινοβουλευτική υπαγωγή των μαζικών αγώνων. 

Στο σημείο αυτό, ο σύμβουλος, έδινει την εικόνα που θα ακολουθούσε δυο χρόνια αργότερα, μια εικόνα που ήδη είχε αρχίσει να γίνεται ορατή τότε, όπως ορατή είναι και η εικόνα που προβάλει σήμερα. Αυτή η εικόνα αναγκάζει τη σημερινή εξουσία, όπως και τότε, να γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτη, όλο και πιο ασύδοτη. Η διαφορά για τον σύμβουλο είναι η οπτική γωνία. Εάν τότε, απέβλεπε στην κατάληψη της εξουσίας μέσω της μαζικής αναμέτρησης, σήμερα, προσπαθεί να αποφύγει μια αναμέτρηση για λογαριασμό της εξουσίας. Γιατί υποθέτει το αποτέλεσμα. Έτσι, στηρίζει την διατήρηση της εξουσίας, άλλωστε μέλος της είναι, πάντα ήταν θιασώτης της εξουσίας, με μεθόδους που θα ζήλευε ακόμη κι ο Μακιαβέλι.

Η θεωρία των δυο άκρων είναι μια από αυτές. Είναι δικής του έμπνευσης και εκτέλεσης. Είναι αυτή που θα τον στείλει στη λήθη. Ίσως η λήθη να είναι το στεφάνι που θα κερδίσει στην ταραχώδη πολιτική του ενασχόληση.    

Κλείνω δανειζόμενος μια αποστροφή δική του που αποτελεί και απάντηση, ως προς αυτά, πράγματι, είναι μανούλα, μέχρι εκεί όμως, παραπέρα(;) αρχίζει η ψυχανάλυση.  
"Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής".