 |
| πάντα θα σε στήνουν στον τοίχο, απλά διαφέρει το όπλο |
Χθες, από την Ερμού κι από το ύψος της Αγίας Σοφίας, ξεκίνησα για να βγω στο Βαρδάρη και στα στενά πίσω από τον ΟΤΕ, εκεί όπου είχα παρκάρει το αυτοκίνητο. Είχα χρόνια να περάσω απ’ το γιουσουρούμ όπως το λέγαμε παλιά. Το είδα σαν ευκαιρία.
Πέρασα στα στενά πάνω απ’ την Ερμού να ξαναθυμηθώ την εποχή που ψάχναμε στα στοκατζίδικα για φτηνά και μόρτικα. Απογοητεύτηκα. Ελάχιστη κίνηση. Κάτι περίεργοι τύποι που διάβαζαν τα ραβασάκια στα βοτανάδικα ψάχνοντας το φάρμακο για την φαλάκρα.
Όπως και μείς κάποτε ψάχναμε για φαγουρόσκονη. Να τη ρίξουμε στο κάθισμα της καθηγήτριας με το μίνι. Πέρασα το πέταλο της Αριστοτέλους και συνέχισα.
Κάπου στη Χαλκέων, και σε μια γωνία, έστεκε ένας νεαρός που περιδιάβαζε τους περαστικούς. Είδα πως κρατούσε στα χέρια του ένα κινητό. Απ’ αυτά με τη μεγάλη οθόνη που το χειρίζεσαι με την αφή.
Δεν ξέρω αν έχει κάποια ιδιαίτερη ονομασία γιατί έμεινα πίσω, στην εποχή του πληκτρολογίου. Με ένα DUOS της Samsung. Μια κάρτα what’s up για να συνομιλώ με τους δικούς μου οικονομικά και με την δεύτερη για επαγγελματικές συνομιλίες.
