Όποιος ασχολήθηκε με οποιονδήποτε τρόπο με τον αθλητισμό, γνωρίζει τα καλά του συναγωνισμού. Σήμερα ανταγωνισμός. Όχι μεταξύ των αθλητών. Αυτοί αναπτύσσουν σχέσεις φιλίας με τα πολλά ανταμώματά τους. Που σε πολλές περιπτώσεις συνεχίζουν και μετά τα χρόνια των στίβων. Βέβαια, δεν παραβλέπω το γόητρο από την επιτυχία. Ίσως και κάποια αντιπαλότητα κατά τη διάρκεια του αγώνα, υποκινούμενη από την αγωνία για την κατάκτηση της κορυφής. Αλλά μεταξύ αυτών που βρίσκονται πίσω τους. Που τους πατρονάρουν. Και, ακόμη περισσότερο, γνωρίζουν, εκείνοι που ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό, τι σημαίνει πρωτιά. Το λέω γιατί δεν θέλω επ' ουδενί λόγο, όσο σοβαρός κι αν είναι, να μειώσω την επιτυχία. Αν υπάρχει κάτι μεμπτό στην προσωπική αλλά και την αθλητική παρουσία, πέραν του ευ αγωνίζεσθαι, τότε η κριτική πρέπει να εστιάσει σ' αυτό.
Η αθλήτρια μας του τριπλού άλματος, η Παπαχρήστου, θριάμβευσε σε μια διοργάνωση όπου λίγοι και εκλεκτοί μπορούν να συμμετέχουν. Μπράβο για την επιτυχία της. Μπράβο που μας έκανε περήφανους γι' αυτήν την πρωτιά και έδωσε αφορμή, μαζί με τους υπόλοιπους αθλητές μας, που τα πήγαν εξ ίσου πολύ καλά, να δούνε οι διάφοροι καλοθελητές ό,τι εντός συνόρων δεν υπάρχει μόνον Τσίπρας και Μητσοτάκης που ξεσχίζονται για το ποιος θα ζεσταίνει τον κώλο του στην καρέκλα του Μαξίμου. Ούτε το όνειδος Πολάκης Αδωνιστής, ή Αδωνιστής Πολάκης - οι δυο όψεις του ίδιου προβλήματος. Πολύ περισσότερο οι παπαρολόγοι που θεωρούν ό,τι κάποιοι νοιάζονται για τις εξυπνακίστικες παπαριές τους. Μαθαίνουν, λοιπόν, οι ξένοι, απ' αυτά τα γεγονότα ό,τι υπάρχει και η Ελλάδα που μοχθεί, που αγωνίζεται. Έστω, για την επίτευξη προσωπικών στόχων. Που στην προκειμένη περίπτωση έχουν και αντίκτυπο. Όπως η αφιέρωση του Τσιτσιπά. Όπως η μαύρη κορδέλα στο φανελάκι του Τεντόγλου και άλλα που μου διαφεύγουν αυτήν την στιγμή.
Όμως, υπάρχει ένα αλλά στην υπόθεση που δεν μπορεί να μην σταθεί κάποιος σ' αυτό. Κι αυτήν την απόστροφο την έθεσε η ίδια η καλή μας αθλήτρια και, πρέπει να το πω. Συγχωρεί ο θεός, όπως λένε, μέσω της εξομολόγησης στον πνευματικό. Συγχωρεί, βεβαίως, και ο συνάνθρωπος όταν η ένδειξη - για τα της αποδείξεως παρακάτω - της αναγνώρισης του λάθους είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώριο για άλλες σκέψεις. Τι θέλω να πω. Είπε η καλή αθλήτρια ό,τι ζήτησε εκατό φορές συγνώμη. Ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις αυτό να ήταν υπεραρκετό. Ας πούμε, όταν κάποιος κατά λάθος σου πατάει το πόδι, ή παίζοντας με το νεροπίστολο σου πιτσιλάει τα καινούργια σου υποδήματα. Είναι, όμως, αρκετό, όταν προσβάλλεται συνάνθρωπος με την σκληρότητα και την αναισθησία που κρύβεται σε ένα εκδικητικό ανέκδοτο για να καλυφθεί μια εσώψυχη διαστροφή που σε διακατέχει; Εδώ τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική οπτική.
Κανένας, φαντάζομαι, δεν ζήτησε και δεν μπορεί να ζητήσει, γιατί δεν έχει αυτό το δικαίωμα, να "σταυρωθεί" η καλή μας αθλήτρια, άλλωστε στο σταυρό μαρτύρησαν άνθρωποι για την πίστη τους. Ούτε πρόκειται να ζητήσει κάποιος να της περάσουν τη "θηλιά" στη μέση της πλατείας. Ποιος είναι αυτός που έχει το δικαίωμα να "κλωτσήσει" το σκαμνί; Ήταν πρακτικές άλλων εποχών, όπου τα πάντα έσκιαζε η φοβέρα. Όμως, εκείνος που επικαλείται σήμερα "σταυρώσεις" και "κρεμάλες" για να αντιπαρέλθει το έλλειμμα συνειδησιακής κρίσης, έχει ελλειπτική γνώση υποτυπώδους κοινωνικής συμπεριφοράς. Η απόδειξη για την αναγνώριση του λάθους θα ήταν η έμπρακτη εξιλέωση. Εκεί έξω βρίσκονται εκείνοι που χλευάστηκαν απ' την ανοησία ενός "επιπόλαιου" ανθρώπου, κατά την δική της εκδοχή. Άρα, εύκολη η απόδειξη. Αντέχει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου