Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

Μακεδονομαχία και Μακεδονομάχοι (2)

Αποτέλεσμα εικόνας για το κτίριο της κυβέρνησης των Σκοπίων

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν, μήνα στα Σκόπια ρίχνονται, μήνα στη Σαλονίκη, μηδέ στα Σκόπια ρίχνονται, μηδέ στη Σαλονίκη. Στο ξερό μας το κεφάλι.

Η Λασκαρίνα ήταν δίγλωσση, οι δίγλωσσοι (επιθυμία μου να επανέλθω σ' αυτούς) της Μακεδονίας τραγουδούσαν το δημοτικό τραγούδι που παραθέτω στη δική τους διάλεκτο και σε μετάφραση, θα το βρήκε και στη βικιπαίδια 

Να Γκραντάτς πούκαϊα                                     Στο Γκαντάτσι πυροβολούσαν
να Γκουμέντσα σλούσαϊα                                 στη Γουμένισσα άκουγαν
Γκ'ρτσοι αντάρτσοι φ'ρλια                                Έλληνες αντάρτες ρίχναν
Μπουγκάρτσκι κούτσινια πάγκιατ                    Βουλγάρικα σκυλιά πέφταν
μόμιτε σε σμέια                                                τα κορίτσια κουβαλούσαν
πισκέσια να Γκ'ρτσιτε                                       δώρα στους Έλληνες
Γκ'ρτσιτε σε μόλια                                            τους Έλληνες παρακαλούσαν
Μπουγκάριν ντα ζακόλια                                  Βούλγαρο να σφάζουν
Μπουγκάριν ντα ζακόλια                                  Βούλγαρο να σφάζουν
κρ'φτα να μα πία                                               το αίμα του να πίνουν
κρ'φτα να μα πία                                               το αίμα του να πίνουν
ζέμια Γκ'ρτσιτε ντα ισμία                                 την Ελληνική γη να καθαρίζαν

Ξεκίνησε στις απαρχές του προηγούμενου αιώνα ως δράμα και στα χρόνια μας εξελίσσεται σε ιλαροτραγωδία. Κάποιοι εξ ημών, πυροβολούν τα πόδια τους, γι' αυτούς ο λόγος, για τους άλλους γράφουν οι ίδιοι.

Ψάχνοντας την επικαιρότητα έπεσα σ' ένα άρθρο και το είδα σαν αφορμή. Όπου ο συντάκτης του μιλάει για εθνικισμούς, ένθεν κακείθεν. Εδώ, λοιπόν, σηκώνει κουβέντα. Μιλάει για "ελληνικό εθνικισμό στα Βαλκάνια", αλλά δεν κατάλαβα ούτε τι εννοεί, ούτε πότε τον προσδιορίζει χρονικά. Αν εννοεί τις άναρθρες κραυγές των "υπολειμμάτων" και του παπαδαριού, των τελευταίων είκοσι χρόνων, ή αν εννοεί το ποσοστό κοντά στο 70%, που δεν συναινεί σε σύνθετη ονομασία. Αν εννοεί το δεύτερο (70% είναι αυτό), τότε, ναι, είμαστε εθνικιστές. Είμαστε Τουρκία, ή, στη χειρότερη, Ισραήλ. Είμαστε;

Μιλάει επίσης για "μακεδονικό" εθνικισμό που, ούτε αυτόν κατάλαβα πότε τον προσδιορίζει χρονικά κι αν εννοεί το "κιτς" των αντίστοιχων χρόνων, ή, αν στην άκρη του μυαλού του έχει τη δράση των κομιτατζήδων σε περιοχές που δεν τους ανήκαν, ούτε ιστορικά, απ' όταν εμφανίστηκαν οι πρόγονοί τους στην περιοχή, ούτε πληθυσμιακά, οπότε η κουβέντα πάει αλλού. Μάλιστα, τους δυο εθνικισμούς ο συντάκτης του, τους αποκαλεί αλληλοσυμπληρούμενους.

Εάν επιχειρήσουμε να τους ερμηνεύσουμε με τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα τότε έχουμε ζεύγος εθνικισμών. Δράση-αντίδραση. Κι αν θελήσουμε να τους χαρακτηρίσουμε, τότε

(α) ως "δράση" θα θεωρήσουμε τον εθνικισμό των γειτόνων, αναγκαστικά, λόγω της ανακίνησης απ' αυτούς του ανεκπλήρωτου ονείρου της Επαναστατικής Οργάνωσης της Ανδριανουπόλεως που συγκροτήθηκε από Βούλγαρους "Μακεδόνες" ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, συνεδρίαζε εντός των βουλγαρικών ανακτόρων, δρούσε με τέσσερα αποσπάσματα στην ευρύτερη περιοχή της Καστοριάς κατά των γηγενών και διαλύθηκε από τη Βουλγαρία μετά την αποτυχημένη εξέγερση του Ίλιντεν. Παρεμπιπτόντως, η μέρα έναρξης της επανάστασης του Ίλιντεν γιορτάζεται από τους "Μακεδόνες" όπως εμείς γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου. Αυτά τα λίγα που ενδεχομένως να γίνουν περισσότερα στα επόμενα σημειώματα, για το έθνος των "Μακεδόνων". Ίσως κάποιος πει, αυτά είναι γνωστά. Ε! Αφού είναι γνωστά, τότε, που το πρόβλημα οι "Μακεδόνες" να αναγνωρίσουν την εθνικότητα τους; Να πως πλησιάζουμε στο διακύβευμα, και

(β) ως την αντίδραση θα θεωρήσουμε, δικαιωματικά, τον δικό μας εθνικισμό, αυτόν που εκδηλώνεται, με όποιον τρόπο, διότι στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούμε να θέσουμε όρια για το ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο πατριώτης, αρκεί να απομονώσουμε τους ακραίους και να στηλιτεύσουμε τις ακρότητες, κι αυτό είναι σχετικά εύκολο.

Συμπέρασμα: Εφόσον η επίλυση του προβλήματος παραμένει σε λανθάνουσα κατάσταση, οι εθνικισμοί αλληλοεξουδετερώνονται. Έχουμε, δηλαδή, επαλήθευση. Είναι όμως έτσι; Ο τρίτος νόμος λέει ό,τι αν ένας από αυτούς καταστεί απειλητικότερος τότε η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη. Κι εδώ, είναι, που αρχίζει η κουβέντα.

Στο POPΔGΔNDΔ, διάβασα ομολογουμένως ένα πολύ "ωραίο" σχόλιο, θα το χαρακτήριζα ανεπανάληπτο. Μιλούσε για την πατριωτική μπίζνα και για τις 90 χιλιάδες παρευρισκόμενους, που δεν πείστηκαν από τον Μητσοτάκη μ' εκείνο το περίφημο: "σε δέκα χρόνια θα έχει ξεχαστεί". Παρεμπιπτόντως, το POPΔGΔNDΔ έχει ως θυρεό σε κόκκινο χρώμα και σε μαύρο φόντο το άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Πως εξηγείται αυτό;

Αυτούς τους εθνικισμούς πρέπει να τους κατανοήσουμε καλύτερα, να τους κατατάξουμε σε βαθμίδα, να τους αιτιολογήσουμε αν κρίνεται απαραίτητο και, αν χρειαστεί, να προετοιμαστούμε γι' αυτό που θα αντιμετωπίσουμε, όταν και όποτε έρθει, απ' έξω ή από μέσα. Όσο περισσότερο ανατρέχει κάποιος στα ιστορικά γεγονότα τόσο καλύτερα αντιλαμβάνεται το σήμερα και προβλέπει το μέλλον.

Απ' τη μια έχουμε τον εθνικισμό των γειτόνων, τον υποκινούμενο από το κράτος, που εκδηλώνεται με τη χρήση χαρτών και την οικειοποίηση συμβόλων και, μάλιστα, ως ο θυρεός του κράτους. Άσχετα αν επισήμως παίρνονται αποστάσεις από ενέργειες μεγαλοϊδεατισμού, αφού "Μακεδονικοί Σύνδεσμοι" του εξωτερικού, που έχουν άμεση εξάρτηση από το κράτος και το στηρίζουν με διάφορους τρόπους, προωθούν αυτές τις εκδηλώσεις, Αυτόν, λοιπόν, τον εθνικισμό, της "δράσης", είναι λάθος να τον παραλληλίζουμε με τον εθνικισμό της "αντίδρασης". Εκτός ίσως του λεκτικού εθνικισμού της μερίδας των "γραφικών". Είναι όμως τόσο επικίνδυνοι αυτοί;

Εκτός αυτών, συμμετέχουν και εκείνοι που αποτελούν την πλειοψηφία των διαδηλωτών και θεωρούν ό,τι με τη συμμετοχή τους θα διαφυλάξουν την ιστορία του τόπου που γεννήθηκαν, καθώς είναι δύσπιστοι στην πολιτική (και κομματική) ηγεσία για τις αποφάσεις που παίρνουν με κριτήρια διαφορετικά της ιστορικής αναγκαιότητας και, βέβαια, θα είναι αυτοί που θα βρεθούν αντιμέτωποι, με τα όποια προβλήματα προκύψουν μελλοντικά.

Η μπίζνα, λοιπόν, κάπου αλλού βρίσκεται. Κι αυτής της μπίζνας ποσώς της ενδιαφέρει πως θα λέγεται το γειτονικό κράτος. Είναι ο,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ο,τι αρπάξει ο κώλος μας. Έχει δεύτερο σπίτι στο Sity και τρίτο εις τους Παρισίους, κι αν χρειαστεί μεταφέρει την επιχείρηση στη Βουλγαρία.

Είναι λάθος να επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε αυτό το γεγονός με έννοιες όπως ο διεθνισμός, διότι, ολισθαίνουμε, κοινώς, πατάμε μπανανόφλουδα, καθώς επιχειρείται η πλαστογράφηση της ιστορίας για ιδιοτελείς σκοπούς, που ενδεχομένως αργότερα να αποβούν επικίνδυνοι.

Ας πούμε ό,τι παραβλέπουμε, ή αδιαφορούμε, για την Οκτωβριανή Επανάσταση, το στήσιμο της Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση της. Η ιστορία θα παρουσιάσει σ' αυτό το χρονικό διάστημα ένα κενό και ο κάθε εμπλεκόμενος, κι ο κάθε καλοθελητής, θα συμπληρώσει αυτό το κενό ανάλογα με τις επιδιώξεις του και τα συμφέροντα του και, το αποτέλεσμα, θα είναι να ξαναγραφτεί η ιστορία, αυτό, δηλαδή, που επιχειρείται απ' τους αρνητές, βέβαια, εδώ η ιστορία είναι ακόμη νωπή και έχουν γραφτεί πολλές σελίδες, αντίθετα με την ιστορία των "Μακεδόνων" που αφορά ένα τοπικό πρόβλημα γι' αυτό και κανείς δεν ενδιαφέρεται, τουλάχιστον σοβαρά, για την επίλυση του, οι μπίζνα, είτε έτσι, είτε αλλιώς, γίνεται. Κάποιες από τις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού έχουν απαγορεύσει τη λειτουργία των κομουνιστικών κομμάτων. Ήδη ξεκίνησε η επιχείρηση για να ξαναγραφτεί η ιστορία.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, η ιστορία να καθοδηγεί το μέλλον; Κάθε απάντηση δεκτή.

Στην περίπτωση της Οκτωβριανής Επανάστασης, μέχρι την κατάληξη της, τα συμπεράσματα που θα προκύψουν, αφού φιλτραριστούν, κάποια φωτισμένα μυαλά θα τα χρησιμοποιήσουν την επόμενη φορά για τη μετάβαση στην ουτοπία, στην αταξική κοινωνία. Για τη δημιουργία έθνους και, μάλιστα, ανάδελφου, αφού οι αρχαίοι Μακεδόνες, για αυτούς που λιγουρεύονται την ιστορία τους δεν ήταν Έλληνες, ούτε βέβαια Σλάβοι, αφού είναι γνωστό ιστορικά πότε έφτασαν στα Βαλκάνια, τι θα αποφασίσουν, όχι οι ιστορικοί του μέλλοντος, αλλά οι ανιστόρητοι πολιτικοί που κόβουν-ράβουν τις ζώνες επιρροής;

Γιατί, λοιπόν, η ιστορία δεν πρέπει να συμμετέχει στον προσδιορισμό της καταγωγής των γειτόνων, στην ταυτότητα και την ονομασία του κράτους; Επειδή δεν υπάρχει προηγούμενη εμπειρία κλοποϊστορίας; Μα, γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Περιττό να πω ότι, ούτε συμφωνώ με τον τρόπο που γίνονται τα συλλαλητήρια, ούτε διαφωνώ για το σκοπό που γίνονται. Αρκεί πρώτα δεν διαχωρίσουμε την επιχειρούμενη καπηλεία της ιστορίας με όχημα την ονομασία, από τις άναρθρες κραυγές τύπου, "η Μακεδονία είναι Ελληνική", εννοείται, η εντός των ορίων της Ελληνικής επικράτειας. Λες και θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Όσο για το υπόλοιπο τμήμα της, ήταν μια επέκταση της Μακεδονίας του Φιλίππου του Β' προς βορά, σε περιοχές όπου κατοικούσαν άλλοι λαοί, για τη διασφάλιση των συνόρων. Συνηθισμένη τακτική.

Στο Νταβός, ο κ. Τσίπρας, σε τι θα συμφωνήσει με τον ομόλογο του, του γειτονικού κράτους;



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου