Ο Βενιζέλος πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος γκαντέμης πολιτικός, όχι της Ελλάδας, αλλά παγκοσμίως. Έχει ξεπεράσει ακόμη κι αυτόν τον αρχιγκαντέμαρο τον Κρητικό. Με μια διαφορά. Η γκαντεμιά του "μίστερ τικ", ήταν γλυκιά. Πολύ γλυκιά. Λουκουμάκι για τις ξενέρωτες ώρες μας. Σου έπεφταν τα σάλια. Κι έφταναν στον απέναντι σου. Και σου ζητούσε χαρτομάντιλο, όταν, και όποτε, τελείωνες. Εκείνη η γκαντεμιά ήταν μοναδική. Σ' έκανε, ακόμη και να τον λυπηθείς. Και να ψάξεις για να του δώσεις κάποια ελαφρυντικά. Έστω λίγα. Όσο δύσκολο κι αν ήταν για να βρεθούν. Σ' έκανε, ακόμη και να τον συμπαθήσεις. Να πεις, "κρίμα βρε παιδάκι μου". Κι αν έπρεπε να γελάσεις, το έκαμνες με τακτ. Που και που ένιωθες την ανάγκη να πεις και καμιά καλή κουβέντα για να τον δικαιολογήσεις. Έστω! Έτσι για πλάκα, βρε αδερφέ! Να πεις... "Δεν φταίει αυτός... το πεπρωμένο του!"
Η γκαντεμιά του Μπένυ είναι αλλιώς. Είναι σαν τρικλοποδιά. Εφόσον τον ακολουθείς. Πέφτεις με τα μούτρα και σου φεύγει η μασέλα μαζί με τα γυαλιά. Και δεν ξέρεις τι να ψάξεις πρώτα. Τα γυαλιά για να βλέπεις ποιόν θα σταυρώσεις ή τη μασέλα για να δαγκώσεις κανένα αυτί από το άχτι σου, με όσα έχεις καταπιεί, όταν έρθει η ώρα. Είναι σαν το καρπούζι. Που μέσα στην κάψα και στους σαράντα δυο βαθμούς, θες να δροσιστείς λιγάκι. Να πλημμυρίσει το στόμα σου με το ζουμί του και να κατέβει απ' το λαρύγγι σου παγωμένο όπως είναι και.... να πέφτει μόλις ανοίξεις την πόρτα του ψυγείου. Και να σκάει, όχι σαν, πάνω στα πόδια σου. Δώδεκα κιλά πράμα. Είναι σαν την γκαντεμιά του γκαντεμογεννημένου. Που βάλθηκε σώνει και καλά να την καταψύξει, για να την διατηρήσει και για την άλλη του ζωή. Λες και του είναι απαραίτητη εκεί.
