Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Μακεδονομαχία και Μακεδονομάχοι (1)

Αποτέλεσμα εικόνας για το κτίριο της κυβέρνησης των Σκοπίων


Ο κ. Νίμιτς είπε ό,τι με την ονομασία που θα προτείνει, και διασφαλίζεται, και ενισχύεται, τόσο η ταυτότητα των γειτόνων, όσο και το έθνος των "Μακεδόνων".

Ο κ.Τσίπρας, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, είπε στη συνέντευξη του στο "Έθνος της Κυριακής", που αποσπάσματα της δημοσιοποιήθηκαν, ό,τι η μη λύση στο "Σκοπιανό" υπονομεύει το εθνικό συμφέρον.

Τι ακριβώς εννοεί; Διότι ο κ. Νίμιτς ήταν σαφής.

Εάν η λύση που θα δοθεί δημιουργήσει τις συνθήκες για την κατασκευή "μακεδονικού έθνους", το εθνικό μας συμφέρον σε τι θα συνίσταται; 

Και συνέχισε. Ό,τι αυτός θα λύσει το "Σκοπιανό", γι' αυτό, αν υπάρξει ευκαιρία λύσης θα είναι εθνική ανοησία να μην την αξιοποιήσουμε

Μιλάει στον πληθυντικό. Βάζει, δηλαδή, στις προθέσεις του και το λαό. Τον ρώτησε; 

Ή μήπως θεωρεί το λαό ανόητο!  

Ίσως. Εάν θυμηθούμε το προηγούμενο δημοψήφισμα. 

Τότε που διόρθωσε την ανοησία του λαού.

Παριστάνει τον ηλίθιο, ή είναι ηλίθιος;

Εάν συμβαίνει το πρώτο, τότε είμαστε ένας λαός ηλιθίων, αφού δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον ηλίθιο από αυτόν που παριστάνει τον ηλίθιο.

Εάν συμβαίνει το δεύτερο, τότε είναι επικίνδυνος και έχει δίκαιο ο Πάγκαλος.

Η πρόταση του κ. Νίμιτς, περί έθνους "Μακεδόνων", υποδηλώνει την πρόθεση για μη λύση του "Σκοπιανού". Εκτός και αν... όπως λέει και η σχετική παροιμία, για τους γύφτους που πλακώσανε, θεωρεί τη συγκυρία ευνοϊκή. Αφού η κυβέρνηση, της πρώτη φορά αριστερά, έχει άλλα, σοβαρότερα, που την απασχολούν. 

Οι μανούβρες, γενικά, δημιουργούν προβλήματα που διογκώνονται, εφόσον διαιωνίζονται. Άλλοτε πάλι (σκοπίμως) προβλήματα συντηρούνται σε λανθάνουσα κατάσταση. 

Κατά ομολογία του κ. Κοτζιά, η τολμηρή και σοβαρή κυβέρνηση θα λύσει και αυτό το πρόβλημα. Με τον ίδιο σοβαρό και, προπάντων τολμηρό τρόπο,  που έλυσε σωρό χρονιζόντων προβλημάτων, κατόπιν παραγγελίας. Όπως των πλειστηριασμών, των απεργιών, αλλά και πολλών άλλων. Εν αναμονή της επίλυσης και αυτού των "συναθροίσεων". Όποτε και όταν της ζητηθεί. Το πρόβλημα με τη γείτονα θα μπορούσε να λυθεί απ' όταν προέκυψε.

Πλην όμως, άλλα χρόνια. "Δίσεκτα" από πολλές απόψεις για τη χώρα μας. Ο λόγος για την εποχή που η νότια επαρχία της Γιουγκοσλαβίας βαπτίστηκε "Μακεδονία", ως ομόσπονδο κρατίδιο της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Ήταν και ο Τίτο. Ήταν και η Σοβιετική Ένωση που έπρεπε να αποκοπεί, δια παντός, από την περιοχή στην οποία προσέβλεπε απ' την εποχή των Τσάρων. Η ιστορία έχει γράψει και δεν υπάρχει πρόθεση να σκαλίσω γεγονότα (προς το παρόν). Αλλού εστιάζω. Θα μπορούσε επίσης να λυθεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και πολύ πιο πριν, άπαξ δια παντός, από τον "εθνάρχη" Ελευθέριο Βενιζέλο.

Με το διαμελισμό της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας βγήκε απ' τη χειμερία νάρκη και μας έπιασε τρέμουλο. Όπως κρεμάς τα κλειδιά στο καρφί, κι όταν τα χρειαστείς τα βρίσκεις ακριβώς στη θέση που τα άφησες, η μακρόπνοη εξωτερική πολιτική που χάρασσαν, και εξακολουθούν, οι κυβερνήσεις μας, θεωρούσαν και θεωρούν (σωστά) ό,τι το καρφί δεν μπορεί να σπάσει από το βάρος των κλειδιών. Ό,τι κάποιο χέρι θα μπορούσε να ξεκρεμάσει τα κλειδιά και να ανοίξει τον ασκό, ήταν και είναι, πέρα από κάθε προσδοκία. Το εμπάργκο του Αντρέα, που ακολούθησε της σημαίας του Γκλιγκόροφ, έφερε τα κάτω πάνω.

Αυτό που κατάφερε, εν μέσω αναγνωρίσεων της γείτονος, από πλήθος κρατών, με την συνταγματική της ονομασία, ήταν, να αποσυρθεί η σημαία, προκειμένου να ανοίξουν τα σύνορα, και να αντικατασταθεί με μια κακόγουστη απομίμηση που υποδηλώνει την μη παραίτηση από οποιαδήποτε διεκδίκηση και το είδαμε με τις ονομασίες σε αεροδρόμια, σε κρατικά κτίρια και στα αγάλματα που στήθηκαν. Και το ερώτημα είναι: Ήταν αρκετό το κλείσιμο των συνόρων;

Σκληρό αναμφίβολα το μέτρο απέναντι σε έναν λαό, που στη συγκεκριμένη φάση της ιστορίας του, οι ανάγκες του, ήταν αυξημένες. Υπήρχαν άλλες μέθοδοι προσέγγισης του προβλήματος; Απαντήσεις σ' αυτό το ερώτημα δόθηκαν πολλές, από πολλούς, όλες ατελέσφορες. Τιμωρείται ένας λαός επειδή οι ηγέτες του ονειροπολούν;

Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Ακόμη και στο απατηλό. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας; Να τιμωρούμαστε απ' το Διευθυντήριο επειδή κάποιοι ήθελαν να "ψηλώσουν"; Ποιες, λοιπόν, οι συνέπειες; Εμείς ονειρευόμασταν ευρά και πετραχήλια, κι οι γείτονες ονειρεύονται Μεγαλέξανδρους!

Ανήκομε εις την "Δύση". Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Εκεί όπου οι γείτονες θέλουν να κάνουν "ποδαρικό". Δικαίωμα τους. Να γιατί χρειάζεται (και θα εξακολουθήσει), εκτός όλων των άλλων, μέχρι να απηυδήσει ο "γύφτος", η πρώτη φορά αριστερά.

Η "Δύση" ήταν (και είναι) ένας χώρος με αγκάθια κι ένας ξυπόλυτος θα τη διέσχιζε μόνον εάν ήθελε να αυτοκτονήσει. Αυτοκτονήσαμε; Όχι, βέβαια. Συνεχίζουμε απτόητοι να ζούμε. Πως; Σ' αυτό οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι λένε ό,τι αν δεν ήταν η "Δύση" τώρα θα τρώγαμε τις σάρκες μας. Κάποιοι άλλοι λένε ό,τι δεν θα τις τρώγαμε γιατί δεν μας ανήκουν. Άλλοι πάλι λένε ό,τι τις έφαγαν κάτι αχόρταγα "σκυλιά" και μείνανε τα κόκαλα για τους αρχαιολόγους του μέλλοντος.

Έσωσε η "Δύση" την Κύπρο; Έδωσε λύση, μήπως; Απ' το '74 έχουν περάσει σαράντα τέσσερα χρόνια κατοχής. Ο κ. Νίμιτς έχει τις λύσεις, όπως ο κ. Αννάν και κάποιοι ακόμη. Λύσεις με το τσουβάλι. Λύσεις για όλους και για όλα. Λύσεις για να διαιωνίζονται τα προβλήματα. Άλλωστε σαράντα τέσσερα χρόνια "Μακεδονικό", ή "Σκοπιανό" (όπως το προτιμάτε) δεν έχουν παρέλθει.

Κι αν οι γείτονες ατενίζουν το μέλλον τους με φόντο ΕΕ και ΝΑΤΟ, ποιος τους ρωτάει. ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι παντού, παντί τρόπο. Αλλού βρίσκεται το διακύβευμα. 

Αναφέρετο δικαίωμα τους να ορίσουν το μέλλον της χώρας τους. Όμως, αυτοδιάθεση και μακροχρόνια ειρήνη, χωρίς τον σεβασμό, δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον για γειτόνους, που η ομαλή και χωρίς υστεροβουλίες διαβίωση προϋποθέτει την αποδοχή ενός status, που υπαγορεύεται απ' την ιστορία και τα εθνικά χαρακτηριστικά στην προκειμένη περίπτωση. Τα προβλήματα με την άλλη γείτονα λύθηκαν;

Συνθήκες υπογράφτηκαν εκατέρωθεν, όποτε χρειάστηκε. Σταμάτησαν μήπως οι διεκδικήσεις; Οι απειλές; Οι παραβάσεις εναέριου και θαλάσσιου χώρου; Πρόσφατα ακούσαμε για έναν αριθμό νησιών που θα επιχειρήσει να καταλάβει κάποιος, όταν και εφόσον βρεθεί στη θέση του "σουλτάνου". Ανόμοια πράγματα θα πει κάποιος. Κοιτάξτε πίσω στην ιστορία.

Είτε ως δράμα, είτε ως φάρσα κάποτε η ιστορία θα επαναληφθεί.

Ο κ. Τσίπρας το γνωρίζει; Μήπως θέλει να "ψηλώσει"; Να ξεπεράσει το "μπόι" του Σημίτη;



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου