Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Σταύρος Θεοδωράκης: “Μ’ ένα σακίδιο αδειανό/πήρα τους δρόμους κάποιο πρωϊνό”






Το “παντελόνι καμπάνα”, υπέβαλε μέσω internet στον πρωταγωνιστή του “Ποταμιού” αίτημα για μια συνέντευξη και πήρε την παρακάτω απάντηση.

Αγαπητό, “παντελόνι καμπάνα”.
Ευχαρίστως να τα πούμε από κοντά. Εμείς όμως ζούμε μέσα στο Ποτάμι κι εσύ θα πρέπει να σηκώσεις τα μπατζάκια σου για να μην βραχούν.

Οπότε, του απάντησα: “Μα, καλά, ένα ζευγάρι παραπανίσιες γαλότσες, δεν υπάρχουν;”

Βεβαίως, μου ανταπάντησε και μου διαμήνυσε συγχρόνως ό,τι αν θέλω να πλατσουρίσω λιγάκι μέσα στο "Ποτάμι" του, μπορεί να ικανοποιήσει και την προτίμηση μου στο χρώμα της γαλότσας. Έχουμε, μου είπε, απ’ όλα τα χρώματα.

Ωραία, του έγραψα, θα σας περιμένω πάνω στη γέφυρα.

Όταν το τραίνο σφυρίξει τρεις φορές, ανέβα και προχώρα στο βάθος του διαδρόμου μέχρι να νοιώσεις έντονα τη μυρουδιά Αλατσι(σμένου) φαγητού, εκεί θα είμαι, μου είπε.

Πραγματικά, έτσι έγινε. Μόλις έφτασα στην κουκέτα, που είχε καταλάβει, με υποδέχτηκε με θερμή χειραψία, μαζί με το αινιγματικό του χαμόγελο και το όλο νόημα βλέμμα του. 

Κάθισε, μου είπε, το μόνο που θέλω, να μιλάμε στον ενικό, γιατί εγώ δεν εκνευρίζομαι σαν κάποιους άλλους.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Ποιους ενόχλησε η υποψηφιότητα του Γλέζου;





Το δεύτερο ημίχρονο της κόντρας, που προέκυψε, με αφορμή την, ατυχή για την ίδια αλλά και για το κόμμα που την πρότεινε, περίπτωση υποψηφιότητας (αναφέρομαι στην κα. Σαμπιχά), μεταφέρθηκε, για να διασκεδαστούν και οι εντυπώσεις που αναδείχθηκαν, αφενός μεν από την υποψηφιότητα της οριστικά καταδικασμένης για λογοκλοπή κα. Τομαής, και αφετέρου, από τα αρνητικά σχόλια και άρθρα που είδαν τη δημοσιότητα, αρκετά ενωρίτερα, για τον ίδιο τον κ. Σαμαρά και τις πολιτικές του επιλογές, του έτερου υποψηφίου κ. Κύρτσου, του γνωστού διευθυντή εφημερίδας προσκείμενης στη δεξιά παράταξη και στο κόμμα του πρωθυπουργού, μεταφέρθηκε, λοιπόν, στην υποψηφιότητα αλλά και στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου. Αλλά, τι μπορούν να πουν για τον άνθρωπο αυτόν.

Ο Μανώλης Γλέζος, δεν έχει την ανάγκη κανενός αυτόκλητου υποστηρικτή. Δεν πρόκειται να αιτιολογήσω την υποψηφιότητα του, και δεν τίθεται θέμα δικαιολόγησης της επιλογής αυτής, δεν θα το κάνω.

Οι αποφάσεις για την πορεία της πολιτικής ζωής του ανθρώπου αυτού, έχουν τη δική του σφραγίδα. Γνωστή σε όλους από χρόνια. Και είναι σεβαστές ακόμη κι απ’ τους πολιτικούς του αντιπάλους. Εκτός βέβαια όταν πρόκειται για εκλογές, οπότε, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Ψυχραιμία σύντροφοι, ψυχραιμία.




(Ξέρεις τι είναι να παίζεις μόνος σου στο γήπεδο και να βάζεις αυτογκόλ;)



Δεν ήρθε ο κατακλυσμός. Αν είναι να έρθει, θα έρθει από άλλο δρόμο. Μια μπόρα ήταν. Θα μου πείτε ό,τι οι συνεχόμενες μπόρες γεμίζουν τη λεκάνη και επέρχεται η πλημύρα. Δεν θα διαφωνήσω. Όμως, θα έλεγα, γι’ αυτό υπάρχει η Πυροσβεστική (η λογική), για να αντλεί κάπου κάπου τα παραπανίσια νερά.

Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να πω ό,τι η Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου είναι αυτό ακριβώς που λέει στην ανακοίνωση της. Είναι Ελληνίδα πολίτης που η καταγωγή της είναι από τη φυλή των Ρομά και είναι μουσουλμάνα στο θρήσκευμα. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Στο τέλος της ανακοίνωσης της το λέει ακόμη καλύτερα. «Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι».

Πίσω από αυτή τη διαπίστωση κρύβονται κάποια μηνύματα. Δεν αφορούν τον τρόπο ζωής, την εμφάνιση ή την καταγωγή. Πρόκειται για την εξαναγκαστική επιβολή οριοθέτησης αυτής της κοινωνικής ομάδας, που αφήνεται στη μοίρα της, παρότι ζει ανάμεσα μας, και που γίνεται συνεχώς αποδέκτης ρατσιστικών σχολίων, ενίοτε και επιθέσεων, είτε πιστεύει στον ένα, είτε στον άλλο Θεό. Με μια διαφορά ως προς αυτό. Οι του άλλου θεού είναι για τους ευσεβείς Έλληνες απόκληροι και για τους “γείτονες” μας καλοδεχούμενοι. Αυτό έχει τη σημασία του.

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

"Εμείς παρακαλούμε τόν Θεό νά σαπίσει τό στόμα σου". Α-θεόφοβε.





Ο Χριστός δεν μένει πια εδώ. Μετακόμισε στην νέα Γη, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, 500 έτη φωτός μακρόθεν. Πήρε τον Θεό πατέρα του και την έκαναν γι' αλλού. Όχι που θα έμεναν εδώ. Αρχικά, ο καλός Θεός είχε τις αντιρρήσεις του, αλλά ο Χριστός ήταν ανένδοτος, δεν σήκωνε κουβέντα, για πρώτη φορά ήταν σε έξαλλη κατάσταση, όπως τότε στο ναό του Σολομώντα. Μέχρι να τον καθησυχάσει ο πατέρας του είδε κι έπαθε. Σου λέει, κι αν πάθει κανένα εγκεφαλικό; Τι θ' απογίνω μόνος μου, γέρος άνθρωπος. 



_Πάμε να φύγουμε πατέρα. Μακρυά από δω και όπου να είναι, του είπε ο Χριστός. 


_Μα παιδί μου, είναι μακρυά, είναι πολύ μακρυά, του είπε ο πατέρας του. 

_Ας είναι, τι Θεός είσαι, θα κάνεις ένα μαγικό, θεϊκό ήθελα να πω, και θα βρεθούμε εκεί στο πιτς φιτίλι. 

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Εδώ είναι ΤΟΥΜΠΑ.












Στη “βίλα Συγγρού” χτύπησαν καμπανάκια. Τα λαμπάκια στο κόκκινο και τα μπαλάκια στο χώμα. Διαρκής κατάσταση πανικού. Πρόσωπα σκυθρωπά σε μουντό φόντο. Βλέμματα σκοτεινά και τα κεφάλια μέσα. Πιο μέσα δεν γίνεται. Απόμειναν “αι γκραβάτες”, πίνακας σουρεαλιστικός. Τα μαντάτα που, υπό μορφή τσουνάμι, καταφτάνουν, δείχνουν καταποντισμό στις επερχόμενες βουλευτικές. Αρχής γενομένης από τις προσεχείς ευρωεκλογές. Η αναζήτηση σανίδας σωτηρίας αναμφίβολα μοναδική προτεραιότητα. Η συνδρομή "άλμπουρων" μηδενική και ανύπαρκτη. Θύελλες σαρώνουν από παντού. Εντός, εκτός, και επί τα αυτά. Ποιος τολμάει να βγει στο κατάστρωμα; Θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. Μόνη λύση το κουπί. Με τις παλάμες. Εεεώπ… εεεώπ…. εεεώπ… να αράξει το σαπιοκάραβο.

Η χώρα, και με τη τζίφρα ημέτερων, έρμαιο των ορέξεων παγκόσμιων αδίστακτων αρπακτικών, που, επιδίδονται στο ξεκοκάλισμα της ισχνής σάρκας της. Ο μετρ της κωλοτούμπας, έτοιμος, για τον τελευταίο ασπασμό. Εκλιπαρεί, περιφέροντας την “εικόνα” της μουλωχτής Μαδάμ, εντός τοίχων ξερολιθιάς σαρκίων υποτακτικών. Σώσων Κυρία την Παράταξην μου. Δια Σε και το μεγαλείο Σου, παρέδωσα το (πολιτικόν μου) πνεύμα στη χλεύη των αντιπάλων μου. Λυπήσου με, Ξανθιά αγαπημένη Παναγιά, και κάνε το θαύμα σου. Τι σου ζητώ ο Έρμος; Τάμα σου κάνω κι ανάσταση προσδοκώ. Και δεν αντέχω τον καιάδα. Μας πήρανε χαμπάρι και οι κουκουναριές. Μην αδιαφορείς και μην αργοπορείς. Στη δεύτερη φορά, θα μαζέψουμε το “ξύλο της αρκούδας”.   

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Κοινωνία ώρα "σχολάσαμε"















Ένας φίλος, μου έστειλε ένα mail με την παράκληση να το ανεβάσω, διαβάστε το.

Αγαπητό panteloni.kampana”, χάρηκα ιδιαίτερα που ο πρωθυπουργός μας, έδειξε το άλλο του πρόσωπο. Το ανθρώπινο. Τι έχουν να πουν τώρα οι επικριτές του; Τίποτε. Ένα σκέτο και μεγάλο ΤΙΠΟΤΕ. Δεν άκουσα να πουν μέχρι σήμερα ούτε έναν καλό λόγο, και ούτε που θα τον πούνε. Να το ξέρεις. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο πρωθυπουργός μας είναι μεγάλη καρδιά. Μπεσαλής. Είναι ο φύλακας άγγελός μας. Γιατί, αυτοί, είναι μίζεροι, και ζούνε με μοναδικό σκοπό να δούνε, να έρχεται, η καταστροφή της χώρας.

Ποιος πίστευε ό,τι είναι ένας υπερευαίσθητος και συμπονετικός άνθρωπος; Όπως όλοι εμείς, δηλαδή. Οι απλοί και λαϊκοί άνθρωποι της δουλειάς και του μεροκάματου; Κανένας. Σου το λέω με πλήρη επίγνωση. Είναι σαν αυτούς που συναντάς στο δρόμο να αγωνίζονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες, για να γυρίσουν σπίτι τους με ένα κομμάτι ψωμί, να ταΐσουν τη φαμίλια τους.

Σαν αυτούς που περιμένουν καρτερικά στις ουρές της εφορίας για να πληρώσουν τα χαράτσια και τους υπόλοιπους φόρους από το υστέρημα του συνταξιούχου γονέα τους. Σαν εκείνους που περιμένουν να πάρουν το φάρμακό τους, εκ περιτροπής, με τον/την σύντροφό τους. Σαν αυτούς που στριμώχνονται στις εισόδους των ΟΑΕΔ, για να πάρουν την κάρτα ανεργίας και να τύχουν του μερίσματος των πεντακοσίων, που θα τους επιτρέψει να αγοράσουν λίγο λαδάκι για τη φακή τους. Σαν κι εκείνους που στοιβάζονται στα νοσοκομεία με τον πόνο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Το κατακάθι του καφέ.















Τα εύκολα δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Όσο κι αν η προσπάθεια επικεντρώνεται στο να δοθεί ένας επίσημος πανηγυρικός χαρακτήρας (μέχρι και η Μέρκελ ντύθηκε στο “χακί”), δεν μπορεί να απαντήσει στα αναμενόμενα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, τα οποία αποκρύπτονται τεχνηέντως.

Αλλάξαμε σελίδα. Μπήκαμε σε μια λευκή, άγραφη σελίδα, που θα γραφτεί με τη μελάνη της συγκυβέρνησης. Αυτό κατάλαβα ακούγοντας τον κ. αντιπρόεδρο. Επίσης, εξέφρασε την επιθυμία του, και την ελπίδα, να μην τελειώσει αυτή η μελάνη. Δεν υπάρχει θέμα πρόωρων εκλογών, μας πληροφόρησε, γιατί η (συγ)κυβέρνηση είναι “συμπαγής” και τα φροντίζει “όλα”. 

Βγήκαμε στις “αγορές” και η νεοελληνική ιστορία έχει από την ημέρα αυτή ένα νέο κεφάλαιο. Ο τίτλος του, κατά τον κ. αντιπρόεδρο, είναι: “Μαζί με τον πρωθυπουργό είμαστε οι εγγυητές της σταθερότητας”. 

Μαζί, λοιπόν. Ό,τι γίνεται ισομοιράζεται, για να μην υπάρχουν αδικίες. Όπως και το σκάνδαλο “Μπαλτάκος”, από κοινού δημιουργήθηκε και θα πρέπει να ισομοιραστεί. Δεν έχουμε αυταπάτες ως προς αυτό, εκτός κι αν το κόμμα του κ. αντιπροέδρου αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο της συγκυβέρνησης. Ο ίδιος όμως φλυαρεί πανταχόθεν για τον (υποθετικό) ρόλο του κόμματος του, ως “ο προοδευτικός πόλος”, της συγκυβέρνησης, που όψιμα ανακάλυψε “ακροδεξιούς θύλακες” στο κόμμα του συνεγγυητή της σταθερότητας. 

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Φράξια της Χρυσής Αυγής στη Νέα Δημοκρατία.





Έχει δίκαιο ο Μπαλτάκος όταν λέει ό,τι όσα έκανε τα έκανε για το καλό "της παράταξης και της χώρας". Γιατί η παράταξη δεν είναι δέντρο που την άνοιξη ανθίζει και το φθινόπωρο πέφτουν τα φύλλα του. Και η χώρα δεν μπορεί να περιέλθει στα χέρια των κομουνιστών.

Η παράταξη είναι αυτή που "θρέφει" τους Μπαλτάκους. Χωρίς αυτήν "δεν θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους". 

Πως να γνωρίζει ο πρωθυπουργός τις δραστηριότητες του Μπαλτάκου, που σαν πιστός Χριστιανός ακολουθεί κατά γράμμα την παραβολή του καλού Σαμαρ(α)είτη, "κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό". 

Έχει δίκαιο ο Μπαλτάκος όταν λέει ό,τι ο πρωθυπουργός ήξερε πως οι ψηφοφόροι της Χ.Α. πρέπει να απεγκλωβιστούν. Αλλά δεν ήξερε ό,τι ο ίδιος εργαζόταν γι' αυτό. Γιατί δεν του έδωσε αυτή την εντολή. 

Η εντολή που δόθηκε στο Μπαλτάκο ήταν να τον εξυβρίζει στις συναντήσεις του με τους χρυσαυγήτες. Γιατί, για να τον εμπιστεύονται, έπρεπε να ακούνε αυτά που ήθελαν. 

Τι σκατά αντικομουνιστής θα ήταν αν δεν τον θεωρούσαν αξιόπιστο συνομιλητή οι απόγονοι των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών.  

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Σφίξανε τα γάλατα.





Η επόμενη μέρα του Σαμαρά άρχισε με την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Το να ασχοληθεί κανείς με το αν θα πίνουμε γάλα επτά ημερών ή αν θα βράζουμε τη σκόνη για να έχουμε φρέσκο γάλα, μάλλον του χρειάζεται θερμόμετρο. 

Σίγουρα πίσω από αυτή τη διάταξη κρύβονται συμφέροντα, δεν είναι όμως το καθοριστικό. Στο σύνολό του το νομοσχέδιο αποτελούσε ένα κρυφό, αλλά φανερά ξεδιάντροπα, ξεπούλημα. Ένα ακόμη.  Έχουμε χάσει το λογαριασμό. Έπεται και συνέχεια. Βέβαια, μετά τις εκλογές, μια και πετύχαμε προσωρινά την τροϊκανική ειρήνη.

Αν ονομάστηκε το νομοσχέδιο αυτό, άλλο ένα μνημόνιο, λίγη σημασία έχει. Εκείνο που κατάφερε είναι να δείξει την πλήρη εξάρτηση της σημερινής συγκυβέρνησης (να πω για άλλη μια φορά θα καταντήσω κουραστικός). Κι όπως αποδείχτηκε, οι κορώνες που εκτοξεύονταν πριν την ψήφιση ήταν για εσωτερική κατανάλωση, για το θεαθήναι, για να εμπεδωθεί το δήθεν δίλημμα, " ό,τι για να επανέλθει η χώρα είναι απαραίτητο να γίνουν αυτές οι αλλαγές".

Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα. Τώρα που φάγαμε το βόδι δεν θα κολλήσουμε στην ουρά. Αυτή την εικόνα προσπαθούσαν να εμπεδώσουν, εκείνοι που "αξίως" μας εκπροσωπούν. Ας προσέχαμε. Με τα πισωγυρίσματα, με τα "ψηφίζω αυτό αλλά όχι το άλλο", οι άξιοι αυτοί πολιτικοί άνδρες προχωρούν ακάθεκτοι στην τελική λύση.