Αφορμή, για τούτο το σημείωμα, όσα αναφέρονται σε ανάρτηση της ιστοσελίδας efsyn.gr και αποδίδονται σε ραδιοφωνική συνέντευξη του ποιητή μας Μάρκου Μέσκου.
Κατ' αρχήν, να ευχηθώ υγεία στον αγαπητό ποιητή και να ευτυχήσει να δει την πραγματική αριστερά να κυβερνάει. Αυτήν των ονείρων μας. Που εκτός από ρίζες βαθιές σ΄αυτόν τον τόπο, έχει και αγώνες που στάθηκαν ανεκπλήρωτοι.
Και είναι ανυπέρβατη υποχρέωση η δικαίωση.
Θα συμφωνήσω μαζί του ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ξέφωτο. Όχι μόνον για τους αριστερούς. Αυτό το ξέφωτο το είδε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Δεν στέκομαι στο ποσοστό των προηγούμενων εκλογών. Αλλά στη νίκη. Γιατί ήρθε μέσα από έναν πόλεμο αδυσώπητο. Πάω ακόμη πιο πέρα. Στο ποσοστό του δημοψηφίσματος. Που ήταν τεράστιο. Που κι αυτό ήρθε μέσα από έναν δεύτερο πόλεμο. Που αυτή τη φορά, είχε και την έξωθεν συνδρομή.
Δεν μπορώ, όμως, να πω ό,τι κατοχύρωσε αυτήν την στήριξη. Ούτε των εκλογών του Ιανουαρίου και πολύ περισσότερο του δημοψηφίσματος. Ευθύνη του; Μένει να αποδειχτεί.
Οι αριστεροί, δεν δήλωσαν πότε υποταγή. Πίστη ναι.
Εύχομαι, παρόλα αυτά, να κερδίσει τις εκλογές, μα συγχρόνως αναρωτιέμαι.
Τι σόϊ αριστεροί θα είναι πλέον αυτοί που θα τον στηρίζουν; Αρκεί μόνον το συναίσθημα; Ο τίτλος; Τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα;
Και μετά; Αυτό το μετά είναι που μας κατατρώει.
Τι σημασία έχει να λέγεσαι αριστερός όταν οι αρχές σου, πάνε, πέταξαν, τις πήρε ο αέρας και τις σκόρπισε στους τέσσερις ορίζοντες.
Αρκούν οι αριστεροί της μιας τάσης; Για να γυρίσει ο ήλιος; Που αποδέχτηκαν μια συμφωνία έκτρωμα κατά ομολογία των ίδιων; Με τη δικαιολογία ό,τι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά!
Μα αυτό δεν είναι η αριστερά; Δεν είναι η αριστερά η διαφορά;
Αν δεν ήταν η διαφορά, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Ακόμη.
Ότι είναι η ΔΙΑΦΟΡΑ.
Θα διακινδυνεύω να πω ό,τι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με ευθύνη της ηγετικής ομάδας.
Αυτό που γινόταν πάντα. Εύχομαι να διαψευσθώ.
Ωραία, "ξεβρακώσαμε τη φασιστική δομή των Βρυξελλών και του Βερολίνου".
Και μετά;
Αυτό το μετά είναι που μας κατατρώει.
Κι αυτό το μετά είναι το σήμερα. Τι έχουμε σήμερα;
Έχουμε μια συμφωνία. Που δεν είναι μνημόνιο γιατί είναι συμφωνία. Όπως λέει ο ποιητής μας.
Δεν ξέρω πως μετράει το μνημόνιο και πως η συμφωνία.
Εγώ τα μετρώ με το αποτέλεσμα.
Γι' αυτό, μικρή σημασία έχει αν το μνημόνιο το ονομάσουμε μνημόνιο και την συμφωνία την ονομάσουμε συμφωνία.
Επίσης, μικρή σημασία έχει αν λέγοντας μνημόνιο εννοούμε συμφωνία και αν λέγοντας συμφωνία εννοούμε μνημόνιο.
Το αποτέλεσμα μετράει.
Και το αποτέλεσμα λέει ό,τι μας αφαιρέθηκε το δικαίωμα να νομοθετούμε.
Μας αφαιρέθηκε το δικαίωμα να ορίζουμε τη μοίρα μας.
Μας δόθηκε το δικαίωμα να μας ορίζουν άλλοι.
Γίναμε αντικείμενα, πιόνια, σε ένα παιγνίδι που δεν μας επιτρέπεται να συμμετέχουμε.
Και δεν μιλώ για το ξεπούλημα. Της γης, που αφουγκραζόμαστε τις κραυγές των λησμονημένων. Του αέρα που αναπνέουμε.
Χάρηκα με την χαριτωμενιά. Της χοντρής με το κουμπί.
Η περιγραφή πραγματικά ήταν η ακριβέστερη που θα μπορούσε να δοθεί.
Για την αριστερά που θέλει να κυβερνήσει με ένα μνημόνιο που ονομάζει συμφωνία.
Ή, με μια συμφωνία που παραπέμπει σε μνημόνιο. Μικρή σημασία έχει.
Η χοντρή και ατσούμπαλη αριστερά. Που δεν διστάζει να αποκηρύξει, να συκοφαντήσει, να κόψει το χέρι της προκειμένου να χορέψει το χορό της Σαλώμης. Να πάρει το δώρο της στο πιάτο.
Οχτώ χρόνια κυβέρνηση.
Αντί να δώσει στο λαό την εξουσία.
Νομίζω, πως την τιμή που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στον αγαπητό μας ποιητή, να τον συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο της επικρατείας, την ανταπέδωσε στο ακέραιο.
Θα του θυμίσω, μια και αναφέρθηκε στον Μανόλη, ένα απόσπασμα απ' "ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ 68 - 69"
"Δέχτηκες τελικά, στο βάθος, κάθε αναθεώρηση, κάθε αλλαγή πορείας, κάθε αποστασία. Δεν είναι πάντα η θέληση λίγη - είναι πολλές φορές ο πόνος μεγάλος. Κρίνεις γνωρίζοντας μόνο μέχρι εκεί που έχεις φτάσει, όχι ως εκεί που θα μπορούσες να φτάσεις αν και αν και αν... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου