φόρεσε τα μάτια της οργής και....

Ενίοτε οι τοίχοι αποτελούν τον καμβά για τους φιλότεχνους της street art, τους συνήθεις και ανελλιπώς διαμαρτυρόμενους, τους αγωνιστές πασών των ιδεολογιών (και ιδεολογημάτων), προφανώς και, για τους ερωτοχτυπημένους.

Από πολύχρωμες ή και ασπρόμαυρες συνθέσεις, ψυχεδελικές ή και σουρεαλιστικές, μέχρι συνθήματα ζουμερά, ευρηματικά ή και απλά (συνηθισμένα). Κάποια περικλείουν το αρχέγονο συναίσθημα, κάποια παρεκκλίνουν και αντιαισθητικά κομπάζουν, κάποια κακόγουστα ή και χυδαία (μισάνθρωπων έργα) προκλητικά και απάνθρωπα αλαλάζουν. 

Καθώς βολτάριζα με το ποδήλατο είδα σε κάποιο τοίχο, το εξής σύνθημα:
"όταν αποκτήσεις εξουσία αλλοτριώσου, σήμερα δείξε την αγάπη σου".

Μέχρι το επόμενο (οι τοίχοι στη μια πλευρά του δρόμου αποτελούσαν τμήματα ενός συνεχόμενου καμβά ιδανικού για κάθε είδους έκφραση) σκεφτόμουν τα οφέλη της αλλοτρίωσης που σου χαρίζει αφειδώς η εξουσία.

Λέω. Εξουσία θες; Πολύ ωραία. Η φιλοδοξία χαρακτηριστικό ανθρώπου. Πες μου πρώτα ένα λόγο που πρέπει να την αποκτήσεις. Έναν λόγο σοβαρό. Γιατί οι σοβαροί λόγοι κάνουν σοβαροφανείς τους επίδοξους εξουσιαστές.

-Βαρέθηκα το σήμερα.


Πράγματι, σωστός ο λόγος. Το σήμερα είναι γάγγραινα. Χρειάζεται άντερα, στομάχι γερό ν' αντέχει. Αν πρέπει να αλλάξει, αν αυτός είναι ο λόγος ο σοβαρός, χαλάλι η εξουσία. Αν για ένα παράλληλο σήμερα ζητάς λιπόψυχος να δραπετεύσεις, κρινόμενος θα οδηγηθείς απ' την αμείλικτη πραγματικότητα του τιμωρού διάγοντος σήμερα και, μάταια θα αναζητάς το νήμα της επιστροφής. Πες μου έναν ακόμη λόγο, το ίδιο σοβαρό.

-Να δείξω την αγάπη μου.

Σωστός ο λόγος, σωστή και η επιθυμία. Η αγάπη είναι ένα οικοδόμημα που στηρίζεται σε βαθιά και γερά θεμέλια. Χρειάζεται το χτίσιμο των υπερκείμενων ορόφων για να υψωθεί στην αιωνιότητα και πάνω απ' όλα, χρειάζεται, το σήμερα να είναι μια αληθινή μέρα. Σαν την πρώτη μέρα της "δημιουργίας". Το big bang. Μια εμπνευσμένη ενέργεια που θα μεταβάλει το μη υλοποιήσιμο νοσούντων ανθρώπινων εγκεφάλων σε μια διαρκή πραγματικότητα.
Τώρα, θέλω να μου πεις με τι θα ντύσεις την εξουσία. Σε ποιο ράφι θα την τοποθετήσεις.

-Εκεί που της αξίζει.

Τρίψε, λοιπόν, την άκρη του λυχναριού και άσε το Τζίνι να σε οδηγήσει. Η "Eξουσία" σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Να σε ράνει με ρόδα. Με δάφνες να σε στεφανώσει.

Στην επόμενη στροφή και στον απέναντι παράλληλο τοίχο, ένα άλλο σύνθημα έβαζε τάξη στην αταξία που προκαλεί η εναγώνια αναζήτηση του τέλειου (δεινού) Εξουσιαστή.
"ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, τσακίστε τους προδότες και τους ΝΑΖΙ"

Οι μεν απέκτησαν (κατέκτησαν) την εξουσία και πορεύονται μαζί της. Προπορεύονται, ακολουθούν ή κινούνται παράλληλα, είναι λεπτομέρεια. Μια λεπτομέρεια, βέβαια, που καθορίζει κατά πόσο και το βαθμό συμβατότητας της αποδιδόμενης από τον συνθηματογράφο κατηγορίας της προδοσίας. Οι δε, ονειρεύονται πως κάποτε θα ενδώσει στα κελεύσματα τους (και στην επιθυμία τους) και θα την κάνουν επιτέλους δική τους για να δείξουν πια είναι η αληθινή αγάπη, αλλά και το τίμημά της.

Ανάμεσα στην αντίθεση που εκφράζει το "ούτε..." και "ούτε..." βρίσκεται η βροχή. Η νεροποντή. Ο κατακλυσμός, ο αδάμαστος. Που έγινε ψιχάλα και ποτίζει τα βρύα που φυτρώνουν πάνω στις λαξευμένες πέτρες. Εκατέρωθεν της βροχής υφαίνεται στον αργαλειό της Πηνελόπης από καταβολής της εξουσίας η νομιμοποίηση της προδοσίας της φύσης του ανθρώπου.   

Πες μου τώρα, λοιπόν. Τι γεύση έχει η εξουσία;
-Ανθρώπινου αίματος
Εξακολουθείς να την αναζητάς;
-Προπάντων. Μέχρι να σιχαθώ τον εαυτό μου και τη συνείδηση μου η λήθη να εξαφανίσει σαν τον κουρνιαχτό που σκεπάζει τη λάμψη, όταν κατακάτσει.