Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

ο φόβος της βουλευτικής αποζημίωσης βαστάει τα έρμα (και τα προαπαιτούμενα)




Οι πληροφορίες διέρρευσαν και πλημμύρισε ο μπαχτσές του Μαξίμου. Όλα τα ζαρζαβατικά με το στυπόχαρτο ανά χείρας για να περάσει χωρίς απώλειες η δύσκολη συμφωνία (μα τόση δυσκολία πια! με καισαρική την έβγαλαν;) για τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας.

Διέρρευσε, λέει, η πληροφορία (σιγά μην χρειαζόταν να στείλει fax) ό,τι ο Σακελλαρίδης θα πήγαινε για πικ-νικ αντί για την συζήτηση στη βουλή και την ψήφιση των προαπαιτούμενων. "Κι εσύ τέκνο Βρούτε", ακούστηκε στεντόρεια φωνή απ' το πρωθυπουργικό γραφείο. Προσέτρεξαν εξάπαντες μην και έγινε το κακό. 

Τελικά ο "Βρούτος", δεν ήταν Βρούτος. Ούτε τυραννοκτόνος έγινε. Ένας καλός υπαλληλάκος του πολιτικού του πατέρα ήταν. Ούτε αχάριστος, προπάντων, ούτε πατροκτόνος (το αίμα νερό δεν γίνεται). Ευχαρίστησε με το παραπάνω το αφεντικό του (και πολιτικό πατέρα) που του έδωσε την ευκαιρία να τον υπηρετήσει (και να τον χρησιμοποιήσει). Δεν είναι παίξε-γέλασε να σε χρησιμοποιεί ολόκληρος πρωθυπουργός. 

Και ο Καίσαρας πρωθυπουργός αντί να συγχωρήσει το (πολιτικό του) παιδί, του ζήτησε να καταθέσει την κομματική ταυτότητα μαζί με την έδρα στη βουλή. "Δεν ξέρω τι θέλει αυτό το παιδί", τον άκουσαν να λέει, "αλλά εγώ δεν θέλω να το βλέπω". 

Αυτή είναι η δημοκρατία της πρωτοδεύτερης αριστερής παλιοπαρέας. Ο βουλευτής δεν δικαιούται δια να ψηφίζει κατά συνείδηση γιατί η συνείδηση του βουλευτή δεν εκπορεύεται από τον ίδιο. Δεν είναι σε θέση να διακρίνει το ηθικά καλό, από το ηθικά κακό. Αυτό μόνον ο Καίσαρας πρωθυπουργός μπορεί να το κάνει (και να το επιβάλει) και, μάλιστα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. 

Ό,τι καταλύθηκε το Σύνταγμα μετά την ψήφιση του αριστερού μνημόνιου δεν χρίζει αποδείξεων. Το ξέρουν και οι κεραμιδόγατοι. 


Ούτε το ρουθούνι του Παναγούλη άνοιξε. Θα συνεχίσει να στηρίζει (εξ αποστάσεως στο εξής, μη χαθεί και η βουλευτική αποζημίωση) τον Καίσαρα πρωθυπουργό "για να (άκουσον) ανακτήσει ο ελληνικός λαός την αξιοπρέπειά του και τα χαμένα του δικαιώματα". 

Μόλις τώρα ανακάλυψε τα χαμένα δικαιώματα ο Παναγούλης. Ένα πουλάκι (τσίου-τσίου) του το είπε και βγήκε στο κλαρί να αντισταθεί (ή για να σταθεί;). Για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια μας, αφού πέρασαν οι πλειστηριασμοί. 

Ο Παναγούλης αρνείται. Αρνείται. Αρνείται. Αρνείται. "Να οδηγήσει στο δρόμο βιοπαλαιστές, δανειολήπτες, αφήνοντας τους στο έλεος των τραπεζών, που θησαύρισαν στα χρόνια της διαπλοκής". 

Όταν ψήφιζε μνημόνιο έκαμνε υπομονή για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Τώρα εξαντλήθηκε η υπομονή του, γιατί η χώρα δεν θα έχει δανειολήπτες αλλά ξεσπιτωμένους. Κι αυτός είναι ένας καλός λόγος για αντίσταση. Η χώρα χρειάζεται το ευρώ και για να συνεχίσει να το έχει χρειάζεται ξεσπιτωμένους. Εξαπατήθηκε ο Παναγούλης; 

Το συνεταιράκι του Τσίπρα το είπε καλύτερα στον δικό του επαναστάτη χωρίς αιτία. "Ελπίζω να μην εξαπατήσει στην αποψινή ψηφοφορία τον ελληνικό λαό (ποιος!!! ποιον!!!). Γνώριζε τα προαπαιτούμενα"

Έπεσαν οι μάσκες (ποιες μάσκες, δηλαδή;), μαζί και το "παράλληλο πρόγραμμα" (που το έφαγε η μαρμάγκα). Τώρα θ' αρχίσουν οι ζουρνάδες και τα νταούλια και ο Τσίπρας θα χορέψει πεντοζάλη στους δανειστές. Αρκετά τους ζάλισε τα ούμπαλα με το "παράλληλο πρόγραμμα", αρκετά γέλασαν μαζί του. Ήρθε η ώρα να χορέψει γι' αυτούς και να πληρώσει (εμείς δηλαδή) το λογαριασμό που του ετοίμασαν. Και, μάλιστα, απίκο. 

Το "κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη" έγινε "κανένα σπίτι σε χέρια δανειολήπτη", όπως το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ σε όλα. 

Για λίγες ακόμη μέρες αυταπάτης, που την αντιλαμβάνεται ως πραγματικότητα. 

Ο Τσίπρας με την δεκαεφτάωρη διαπραγμάτευση πάτησε σε νάρκη. Δεν το ήξερε; Το ήξερε. Τώρα δεν τραβάει το πόδι για να μην απασφαλίσει η νάρκη και γίνει άλλη μια θλιβερή ανάμνηση σαξεστορίστα δεύτερης κοπής που βλέπει φως στο τούνελ. Πάνω στη νάρκη θα μείνει να παριστάνει τον πρωθυπουργό άγαλμα. Ακίνητος και ψυχρός. 

Ο Εφιάλτης έδειξε το δρόμο. Ο Εφιάλτης άνοιξε την κερκόπορτα. Ο Εφιάλτης ζει και βασιλεύει. 

(Και δεν του φαινόταν. Όταν κατέθετε τα λουλούδια στο Ηρώο. Αλλά, τα "φαινόμενα" απατούν και ενίοτε εξαπατούν. Λένε αυτοί που - όσοι τέλος πάντων - ξέρουν.)


1 σχόλιο:

  1. Τώρα να σου πω ότι δεν τα λες μια χαρά;
    Ότι δεν έχεις δίκιο;
    Πόσο πονάει...και πόσο θα πληρώσουμε κι αυτή τη δημοκρατία!
    :((

    ΑπάντησηΔιαγραφή