Αγαπητέ, κ. Σταύρο Θεοδωράκη,
Σας παρακολουθώ αδιάλειπτα από την ημέρα που αποφασίσατε να ιδρύσετε το κόμμα σας. Του οποίου σήμερα είσαστε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του. Μάλιστα, μέσα από ένα συνέδριο όπου συμμετείχαν, εκλεγμένοι με δημοκρατικές διαδικασίες (φαντάζομαι), αντιπρόσωποι, από κάθε γωνιά της Ελληνικής γης.
Σήμερα, αν γνωρίζετε, είναι η 41η επέτειος της εξέγερσης της σπουδάζουσας νεολαίας κατά της αμερικανοκίνητης χούντας. Κατά της κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας", όπως την ονόμαζαν οι ίδιοι που έβαλαν τη Δημοκρατία στο γύψο. Όπως, όλως συμπτωματικά, ονομάζονται οι κυβερνήσεις που επιθυμούν να εφαρμόσουν πολιτικές σε βάρος του λαού.
Οι εξεγερμένοι, εκείνης της εποχής, έτυχαν την αμέριστη συμπαράσταση στον αγώνα τους, που συνοψίζονταν στις λέξεις "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" και που έμελλε να μείνουν χαραγμένες στα μάρμαρα της γης που βγάζει ήρωες, όλων των εργαζομένων και ολόκληρου του Ελληνικού λαού.
Εκτός, από τους ακόλουθους, τους τρόφιμους και τους προσκυνημένους, της χούντας.
Σ' αυτή την εξέγερση, όπως (φαντάζομαι) γνωρίζετε δεν υπήρξε το δίλημμα "πίσω" ή "έξω". Η σύγκρουση με τις δυνάμεις της ανωμαλίας και της καταστολής ήταν ειλημμένη μέσα από συνθήκες πρωτόγνωρες, μέσα σε καπνούς και σε βρισιές και σε καυτό μολύβι, γι' αυτό και αναπόφευκτη. Αν πάλι δεν το γνωρίζετε αυτό, δεν πειράζει. Δεν είστε ο μόνος.
Θα περίμενε κανείς, και γω μαζί, από έναν νέον πολιτικό, αλλά παλιό στο κουρμπέτι, που επιθυμεί σύμφωνα με τα δηλωθέντα του να αλλάξει τα κακώς κείμενα, να γνωρίζει, τουλάχιστον, την ιστορία αυτού του τόπου. Άλλωστε, η ιστορία του Πολυτεχνείου είναι πρόσφατη και αδιάψευστη. Απ' το οπτικο-ακουστικό υλικό και όχι μόνον απ' τις μαρτυρίες.
Όσοι την έζησαν από μέσα, ή έστω, στις παρυφές της, γνωρίζουν από δάκρυα κι από πόνο. Κι όσοι άκουσαν γι' αυτήν, κάποτε, ο πόνος τους είναι επιδερμικός και τα δάκρυα τους για το θεαθήναι.
Σήμερα, έτυχε να διαβάσω κάποιες δηλώσεις σας, γι' αυτές και το σημείωμα ετούτο, που δεν σας κρύβω, πως επιθυμία μου, δεν είναι να σας προβληματίσω, σκεπτόμενος και μεγάλος άνθρωπος είσαστε και το μπορείτε από μόνος σας, αλλά να προβληματιστώ ο ίδιος, απ΄τα λεγόμενα σας, μήπως και διαπιστώσω, πως λάθος έκανα εγώ για κείνα και σεις το δίκιο έχετε σήμερα με το μέρος σας.
Που ζείτε κ. Θεοδωράκη; Και επικαλείστε το ακηδεμόνευτο φοιτητικό και μαθητικό κίνημα; Σε ποια περίοδο της ιστορίας, η διδασκαλία, η μάθηση και η εκπαίδευση, δεν εμπεριείχε την προστασία της πατρίδας από όσους την επιβουλεύονταν και της Δημοκρατίας από τον εχθρό της την τυραννία. Όλων των μορφών; Μήπως, να σας θυμίσω τα λόγια κάποιου σοφού προγόνου μας;
Το περιεχόμενο κ. Θεοδωράκη, της ενθύμησης του γεγονότος, το καθόρισε η ίδια η εξέγερση και ο λαός που συμμετείχε σ' αυτήν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν το επέβαλε κανείς. Ήταν η ανάγκη για τον εκδημοκρατισμό. Για το βάθεμα της δημοκρατίας. Αν αυτό ενοχλεί, που ενοχλεί, ακόμη και σήμερα τα κόμματα της καθεστηκυίας τάξης, είναι γιατί η Δημοκρατία (μας) ευθύνεται για το επίκαιρο.
Οι σημερινοί εξεγερμένοι είναι η συνέχεια εκείνης της εξέγερσης που έμεινε ανεκπλήρωτη. Που τα αιτήματα της ηχούν ακόμη. Σήμερα πιο δυνατά. Το μήνυμα της είναι διαρκές. Και θα είναι για όσο θα υπάρχουν εθελόδουλες κυβερνήσεις.
Ενοχλούν, βεβαίως, όσους ενοχλούνται. Όσους στριμώχνονται για να πιάσουν στασίδι στην εξουσία.
κ. Θεοδωράκη, διατείνεστε συνεχώς, ότι ήρθε η ώρα το παλιό να αποχωρήσει και να δώσει τη θέση του στο νέο, που προφανώς το εκπροσωπείτε εσείς. Όμως, το νέο δεν υπολείπεται μόνον πείρας. Φοβάμαι, πως είναι και εποχικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου