Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Μα ήταν τόσο εύκολο... κι απλό...


_Θανάσηηη... μπα, έφυγε, δεν τον πρόλαβες.
_Δεν πειράζει θα τον πάρω στο κινητό.
_Τι τον ήθελες;
_Να τον ρωτήσω τι δώρο θέλει για τα γενέθλια.
_Ε, καλά... δεν ξέρεις; Ό,τι και να του πάρεις θα πει ευχαριστώ.
_Είναι καλός άνθρωπος.
_Δε μου λες, για να ρωτήσεις τι δώρο θέλει, πήρες;
_Σιγά μωρέ... μια κουβέντα παραπάνω δεν μπορούμε να πούμε;
_Μια κουβέντα, ναι, αλλά.... τις κουβέντες σου, όχι.
_Εσύ τι θα του πάρεις;
_Του πήρα.
_Πότε;
_Χθες.
_Τι του πήρες;
_Δώρο είναι... σταμάτα.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Τι λέτε κ. Καμπουράκη;





Δεν είναι ο Μπάμπης, δεν είναι ο Πορτοσάλτε, κι αυτός ακόμη ο τράγκα - τρούγκας, κι άλλοι ίσως, αλλά είναι πολλοί ακόμη που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (τους) προσπάθησαν να εξωραΐσουν ή και να δώσουν βήμα στα ΤΕΡΑΤΑ, του τίτλου του άρθρου, του Δημήτρη Καμπουράκη, που ομολογουμένως ήταν ευρηματικός. 

(ΔΕΝ) ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΤΑ. Έγραφε στις 2 Ιούλη του '12, δημοσιεύοντας στο protagon μια ιστορία για να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Ο πρόλογος, στη δημοσίευση του mail που έλαβε, όπως λέει, από κάποιον άγνωστο ΒΑΣΙΛΗ Κ. είναι αποκαλυπτικός. Παρ' όλους, υποτίθεται, τους προβληματισμούς του, ενέδωσε, γοητευμένος από την απλότητα και την ανθρωποκεντρική οπτική του ΒΑΣΙΛΗ Κ., αλλά και από την βαθιά εκφραστικότητα του ακατέργαστου κειμένου του.

Για την ιστορία, και μόνο, το αναδημοσιεύω 

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Μ'ένα σμπάρο τέσσερις τρυγόνες.


Είδα μια δήλωση της κ. Μπακογιάννη, που έλεγε: "Αν παραιτηθούν οι βουλευτές της ΧΑ να κατέβουμε όλοι μαζί και να μοιράσουμε τις έδρες." Στην αρχή την εξέλαβα ως μια από τις συνηθισμένες δηλώσεις της, όπως πριν λίγο καιρό: "Εμένα η ΧΑ μου φέρεται με το σεις και με το σας". Μετά είπα, μάλλον πρόκειται για άλλη μια ευκαιρία της κ. Μπακογιάννη για να ασχοληθεί μαζί της το πολιτικό ρεπορτάζ. Το ξανασκέφτηκα και είδα ό,τι πίσω από μια κοινότυπη δήλωση κρύβονται περισσότερα απ΄όσα φαντάστηκα όταν διάβασα πρώτη φορά τη δήλωση, δηλαδή...

(α) Μοιράζοντας όλα τα κόμματα τις έδρες της ΧΑ, η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, κατ' αρχήν, θα αυξήσει τις έδρες στη βουλή, αυτοί που θα εκλεγούν θα είναι επιλογή, άρα έμπιστοι, των αρχηγών των δυο κομμάτων, η πλειοψηφία θα είναι ισχυρότερη αριθμητικά και δεν θα κινδυνεύει από ορισμένους "υπερευαίσθητους" βουλευτές που αντιδρούν συχνά-πυκνά σε κάποια νομοσχέδια ή και στον τρόπο που ασκείται από κοινού η εξουσία από τα δυο κόμματα.

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Θέλει αρετή και τόλμη η Δημοκρατία.



Όταν είσαι στην κοιλιά της μάνας σου, όταν είσαι μωρό και μπουσουλάς, όταν αρχίζεις να κάνεις τα πρώτα σου βήματα και να αρθρώνεις τις πρώτες λέξεις σου, όταν για πρώτη φορά διαβαίνεις την εξώπορτα του σχολείου για να ξεκινήσεις μια μακρόχρονη πορεία για τη γνώση, όταν για πρώτη φορά πηγαίνεις στη βιβλιοθήκη, στο γήπεδο, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, όταν για πρώτη φορά κρατάς τρυφερά το χέρι της φίλης σου... 


Ναι, τότε ο πρότερος βίος σου έχει όλα τα χαρακτηριστικά του έντιμου. 

Όταν βρίσκεις την πρώτη σου δουλεία, όταν παίρνεις τα πρώτα σου λεφτά και τα ξοδεύεις σε δώρα γι' αυτούς που αγαπάς, γι' αυτούς που σ' αγαπούν, όταν άνεργος γυρνάς στο σπίτι κι ένα "δεν πειράζει" κι αύριο μέρα είναι, θα ψάξω πάλι, βγαίνει απ' τα χείλη σου... 

Ναι, τότε ο πρότερος βίος σου έχει όλα τα χαρακτηριστικά του έντιμου.

Χρύσανθος, όπως λέμε ΧΑ (Χρυσός Ανθός)


Η "β' Πανελλαδική", σύμφωνα με τους (αν)εγκέφαλους της αντιτρομοκρατικής και των υπηρεσιών του τότε Δημόσιας Τάξης, θεωρούνταν, περίπου, ως ένα εν δυνάμει εκκολαπτήριο "τρομοκρατών" και παρακολουθούνταν, ανάλογα. Για όσους νεώτερους δεν γνωρίζουν, ήταν τμήμα του "Ρήγα Φεραίου" και προήλθε από τη διάσπαση του 1978. Ένα μέλος της νεολαιίστικης αυτής οργάνωσης, αρκετά χρόνια αργότερα, κατηγορήθηκε αναίτια ως ο αρχηγός της "1ης Μάη". 

Γυρίζω πολλά χρόνια πίσω για να φέρω στο φόντο γεγονότα και ειδικότερα, πρόσωπα, που σήμερα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Ένα από αυτά είναι και ο επί των απορρήτων του πρωθυπουργού, που αν ισχύει αυτό που επικαλέστηκε ο ΙΟΣ ό,τι ο φάκελος της "β' Πανελλαδικής" για την αντιτρομοκρατική παραμένει εισέτι ανοιχτός, τότε, ένα ακόμη εξέχον (πρώην) στέλεχος αυτής της "τρομοκρατικής" οργάνωσης (θεωρητικά) πρέπει να ελέγχεται για ανάλογες πράξεις, ή μήπως παραγράφηκε το "αδίκημα" λόγω "υποδειγματικής" μεταμέλειας; 

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Η Μέρκελ είπε, θα μας χορέψει ζεϊμπέκικο.


Την ιδιαίτερη αγάπη της για την Ελλάδα τόνισε για άλλη μια φορά η κ. Μέρκελ, αμέσως μετά την συντριπτική νίκη της στις εκλογές. Αυτά που της έχουν μείνει αξέχαστα από την Ελλάδα, είπε, είναι ο γύρος με πίτα, οι λαχανοντολμάδες και το Σαντορινιώτικο "Νυχτέρι" της ελληνικής ταβέρνας στο Βερολίνο. Επίσης, εκμυστηρεύτηκε κι ένα πολύ μεγάλο μυστικό ό,τι από δω και στο εξής αυτή θα χορεύει κι εμείς θα της χτυπάμε παλαμάκια.                                                                         

Μόλις ανακοινώθηκαν τα τελικά αποτελέσματα άρχισαν να καταφθάνουν και τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. Πρώτος απ' όλους της ευχήθηκε ένας παλιός γνώριμος και φίλος. "Γερά και με τσαμπουκά", της έγραψε στο τηλεγράφημα, "εμείς είμαστε μαζί σου, η Ελλάδα είναι μαζί σου, σε ευγνωμονεί, μην δείξεις οίκτο, πάρτους το κεφάλι όλους, στείλε τους στη γωνία, κι αν θες βοήθεια να σου στείλω τον Φαήλο και τον Χρύσανθο".                         

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Στο ημίχρονο ο φασισμός τελειώνει.



Αυτό το Σαββατοκύριακο, στα γήπεδα, δεν έγιναν μόνον ποδοσφαιρικοί αγώνες, δεν παίχτηκε μόνον ποδόσφαιρο, δεν φώναξαν οι φίλαθλοι και οι οπαδοί, μόνον, συνθήματα για τις ομάδες τους, δεν χάρηκαν οι φίλαθλοι και οι οπαδοί που κέρδισαν οι ομάδες τους, δεν λυπήθηκαν, μόνον, για την ήτα της ομάδας τους, δεν σήκωσαν πανό κατά των αντίπαλων ομάδων, δεν έβρισαν τους αντίπαλους φιλάθλους και οπαδούς, σήμερα, τα γήπεδα, δεν ήταν τα ποδοσφαιρικά γήπεδα που γνωρίζαμε, σήμερα, τα πέταλα στις κερκίδες ήταν μια έκπληξη, μια όμορφη έκπληξη, από έναν όμορφο κόσμο, ένα ουράνιο τόξο, σήμερα στα γήπεδα μαζί με το ποδόσφαιρο έγιναν και αντιφασιστικές διαδηλώσεις, σήμερα οι φίλαθλοι και οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων έδειξαν μια άλλη πλευρά τους, τι πραγματικά είναι, κατηγορούνται, αδιάκριτα, ως χούλιγκαν, γιατί έτσι συμφέρει, γιατί οι χούλιγκαν είναι κατευθυνόμενοι, όπως και οι φασίστες, χτυπιούνται με υπερβάλλοντα ζήλο από τις δυνάμεις καταστολής, φιλοδωρούνται με κάθε είδους χημικά, σήμερα αυτοί οι οπαδοί έδωσαν την απάντησή τους, σύσσωμοι έδειξαν τις αξίες τους, αυτές που χαρακτηρίζουν τον αθλητισμό, γιατί οι φίλαθλοι και οι οπαδοί λατρεύουν τον αθλητισμό, γιατί ο αθλητισμός ενώνει, γιατί το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς, και η ομάδα τους είναι η βασίλισσα, γιατί η ζωή είναι αγώνας και ο αθλητισμός είναι συν-αγωνισμός, γιατί η ζωή είναι φιλία και το ποδόσφαιρο είναι παρέα, μια παρέα όλοι μαζί, για τον αγώνα και τη ζωή, ο πόνος του ενός είναι πόνος της παρέας, η προσπάθεια του ενός είναι αγώνας όλων, ενωμένοι για τη βασίλισσα, ενωμένοι για τη ζωή, κανένας φασίστας δεν μπορεί να κλέβει μια ζωή και κανένας φίλαθλος και οπαδός δεν θα επιτρέψει το φασίστα να παρεισφρήσει, καλυμμένος ή ακάλυπτος, στο σώμα των φίλων και των οπαδών, δεν υπάρχει θέση για το φασίστα στα γήπεδα, ούτε για τους καλυμμένους, στα πέταλα ο φασίστας θα τρέμει και θ' αναστενάζει, θα νοιώθει ασφυξία, το οξυγόνο του θα λιγοστεύει, μέχρι να πέσει ξερός, πριν προλάβει να χωθεί στην τρύπα του.

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Ουε υμίν, Φαρισαίοι υποκριτές.


   
"Ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά". Ναι, σωστά το μαντέψατε, "Δεν υπάρχουν Έλληνες «ναζί». Υπάρχουν Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές", αναφώνησε μια "ιερή αγελάδα", σταβλισμένη. Σκεφτόμενος διαφορετικά, προφανώς. 

Οι ναζί σκοτώνουν επιστημονικά, με αέρια σε θαλάμους. Οι εθνικοσοσιαλιστές μπήγουν το στιλέτο στην καρδία. Ιδού, λοιπόν, η διαφορά. 

"Δεν υπάρχουν «δυνάμεις καταστολής». Υπάρχουν δυνάμεις ασφαλείας", "Δεν υπάρχουν «αντιεξουσιαστές».Υπάρχουν χούλιγκανς, δολοφόνοι και ληστές". 

Ναι, θα έλεγα, κι εγώ. "Δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες, υπάρχουν σταβλισμένες αγελάδες". Στο σταβλισμένες δώστε όποια έννοια εσείς προτιμάτε. 

Γιατί ξεκίνησα μ΄αυτή την εισαγωγή; Μα, γιατί υπάρχουν πολλοί, και μέσα σ' αυτούς και πολιτικοί του κόμματος του κυβερνά, που τώρα τελευταία εξωραΐζουν τους ναζιστές, κι αδιαφορούν για την εγκληματική τους δράση. 

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Η δικαίωση είναι έργο... Ανθρώπων.


Δυο μέρες μετά το συμβάν έγραφα, "απλώς βλακόμαγκας, ή εγκληματική ενέργεια;" και μ' αυτό έβαζα κάποια ερωτηματικά, που περίμενα να απαντηθούν, είτε από την πραγματογνωμοσύνη, είτε από την σήμανση, είτε από την έρευνα του ιατροδικαστή, είτε από μαρτυρίες επιβατών του μοιραίου δρομολογίου. Κάποια από αυτά απαντήθηκαν, κάποια άλλα θα απαντηθούν στην αίθουσα του δικαστηρίου. Όμως, η επιστροφή μου στο θέμα σχετίζεται αποκλειστικά με την απουσία κάθε αναφοράς σε ευρήματα κυρίως αποτυπωμάτων (θα το εξηγήσω παρακάτω), αλλά και στο πόρισμα των πραγματογνωμόνων, που φαίνεται να ολοκληρώθηκε και να παραδόθηκε στη δικαιοσύνη.

Έγραφα σε 'κείνο το κείμενο για τον τρόπο που συμπληρώνεται ένας φάκελος ατυχήματος. Για "αντικειμενικές" δυσκολίες που ενδέχεται να παρουσιαστούν στους ερευνόντες. Για ενδεχόμενη προσπάθεια να εξαφανιστούν στοιχεία από εκείνους που έχουν συμφέροντα. Για προκαταλήψεις που οδηγούν στην εν αρχή προστασία του υπαίτιου και τελικά στην απενοχοποίηση. Σήμερα, λοιπόν, νομίζω πως μπορώ να συνεχίσω το θέμα ακριβώς εκεί που το είχα σταματήσει, και θα προσπαθήσω, μέσα από αυτό το κείμενο να δώσω μια πειστική εικόνα της μοιραίας στιγμής, βασιζόμενος σε κάποια στοιχεία εμπειρίας και γνώσης, αλλά και σε όλα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας από τη μέρα εκείνη.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Μην πυροβολείτε τη Ρεπούση, βαλσαμώστε την.



Διάβασα τη συνέντευξη της κ. Ρεπούση και ήθελα δεν ήθελα, μέσω όσων καταθέτει, κατάφερα να ασχοληθώ μαζί της. Όχι πως δεν το αξίζει. Η θέση της, είτε στο ΑΠΘ, είτε στη Βουλή, είτε ως μέλος κόμματος και μάλιστα αριστερού, όπως αυτοπροσδιορίζεται τουλάχιστον, και κυρίως, λόγω των απόψεων που εκφράζει, αδιαλείπτως, εν είδη "ταινίας προσεχώς", ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος μαζί της, επιβάλλεται, κι αυτό δεν αποτελεί σχήμα λόγου, να σχολιαστούν. Δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Ειδικότερα όταν δηλώνει απερίφραστα ό,τι τα υποκείμενα, οι άνθρωποι, ευτυχώς αντιστέκονται στις κυρίαρχες επιλογές. 

Αυτό που είναι ξεκάθαρο, στη δημοκρατία μας, είναι ό,τι ο καθένας μας, ως μέλος της κοινωνίας έχει το αναφέρετο δικαίωμα να έχει άποψη και να την καταθέτει, μάλιστα, όποτε ο ίδιος κρίνει απαραίτητο, ή και σκόπιμο. Πολλές, μπορεί να συμφωνήσουν και να αποτελέσουν ένα σύνολο, άλλες να διαφωνούν, λιγότερο ή περισσότερο, αλλά αυτό που αποτελεί την ουσία, είναι ο κριτικός λόγος, αυτός που αναδεικνύει τα στοιχεία της άποψης, ή καταδεικνύει την ορθότητα των αντεπιχειρημάτων.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Χρυσαυγήτες v Σύνδεσμοι ΠΑΟΚ 0-1


Τους κοπρίτες, δεν τους έφταναν οι είσοδοι των τηλεοπτικών σταθμών, θέλησαν να αφοδεύσεουν πάνω στην ιστορία. Στις μνήμες ενός λαού που ξεριζώθηκε απ' τις πατρίδες του. Θυμάμαι τον πατέρα της μάνας μου να μιλάει για την πατρίδα του με νοσταλγία. Εκείνος ο τόπος ήταν η πατρίδα του. Χάθηκε. Διωγμένος και κυνηγημένος έφτασε στη μητέρα Ελλάδα και ρίζωσε, έγινε ο τόπος αυτός η νέα του πατρίδα, στέργιωσε και έδωσε και την ψυχή του γι' αυτή στα χρόνια που ακολούθησαν. Μα δεν ξέχασε ποτέ ό,τι για όσα υπέφερε, για τον ξεριζωμό που έζησε, για τα πρόσωπα που έχασε, του έφταιξαν κάποιοι, που σήμερα, οι μεγαλοϊδεάτες (τρομάρα τους) απόγονοι τους, ζητάνε και τα ρέστα.  

Η πρώτη, συντεταγμένη, ήτα των παραγεμισμένων μπουρεκάκιδων ήρθε με πάταγο. Οι απανταχού Σύνδεσμοι των οπαδών της ιστορικής ομάδας, που κουβαλάει τις μνήμες ενός ξεριζωμού, κι έχει ζυμωθεί με τα πολιτικά τεκταινόμενα στη χώρα της "αρπαχτής", τους στόλισαν όπως τους αξίζει, με μια ακολουθία σκληρών ανακοινώσεων και όχι μόνον. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Έγραψε ο ΙΟΣ, έγραψε και η Αυγή. Άλλωστε οι ανακοινώσεις των Συνδέσμων του ΠΑΟΚ, όπως και αυτές των χρυσαύγουλων, που ξεθάρρεψαν και νόμισαν πως αν καταφέρουν να φέρουν το παιγνίδι στην έδρα τους θα σκοράρουν, υπάρχουν αναρτημένες σε πολλά σάϊτ.  

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Θ' αποχαιρετήσω πλήρης ημερών, καργιόλη.


       Μέρα γιορτής. Περίεργη. Απ' αυτές που δεν χωράνε στο εορτολόγιο. Απ' τις άγραφες. Χωρίς κεράσματα, χωρίς σφιχτοχεριάσματα, φιλιά σταυρωτά και ευχολόγια. Μόνο κάτι βλέμματα, απολιθωμένα, πίσω απ' τις κουρτίνες του σφραγισμένου παράθυρου. 
       "Α! Εδώ είσαι; Καιρό είχα να σε δω. Πως είσαι;" Βαριά η φωνή, βαρύς κι ο αναστεναγμός. "Σαν όλους μας, θαρρώ". Μια ανάσα, ίσα με χίλιες λέξεις. "Μην είσαι σίγουρος πολύ... για τους άλλους". 
       Η ζωή, στο δρόμο, ντύθηκε μια όψη αλλόκοτη. Το πήγαινε-έλα απέκτησε νόημα. Καιρός ήταν. Η καλημέρα, βγαίνει ευκολότερα απ' τα χείλια, καλοδεχούμενη, κι ας μην ακούγεται ευχάριστη. Είναι που, όλο και περισσότερο, μας γυροφέρνει, πως δεν γινήκαμε τώρα, μα πάντα είμασταν, ίδιοι, ίσοι, της ίδιας γειτονιάς, γειτόνοι.
       Είναι που οι μέρες μας απόκαμαν και γίνηκαν ο ίσκιος της νύχτας, να μας ακολουθούν, σε κάθε βήμα, άδειες, σαν δωροχαρτόκουτα που φτάνουν στον προορισμό τους με διαφορά μιας ολόκληρης ζωής. 

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Αδελφέ... μπορείς να πας από κει που ήρθες.



Η περίοδος που περνάει η χώρα μας τα πέντε τελευταία χρόνια είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, απ' τις δυσκολότερες του προηγούμενου αιώνα, μια και αυτός που διάγουμε είναι ακόμη στην αρχή του.  
Μπορεί να μην υπάρχουν εκείνες οι καταστάσεις, όπως η εμπλοκή της χώρας σε διενέξεις και πολέμους, ή εκτροπές από το δημοκρατικό πολίτευμα, πολιτικές και όχι μόνον, συγκρούσεις, που τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα τον ιστό της, όμως, όσον αφορά την εξάρτηση της και τα αποτελέσματα αυτής, από τα πανίσχυρα οικονομικά κέντρα, με ό,τι άλλο περαιτέρω συνεπάγεται αυτό, είναι εξ ίσου ανάλογη.  
Αυτό, οι σημερινοί μας πολιτικοί, κατά περίπτωση, που θέλουν να πιστεύουν ό,τι κυβερνούν, το θεωρούν αναγκαίο κακό. Για τους κυβερνητικούς μας, που, ως γνωστό, προέρχονται κύρια από τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν εναλλάξ, εξαιρουμένων των περιόδων ανωμαλίας, το αναγκαίο κακό συνίσταται στο ό,τι το λογαριασμό, που αυτοί δημιούργησαν, πρέπει να τον πληρώσει ο πολίτης.  

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Και βλαχοκρητικός... Και βλάχος δήμαρχος.


_Έλα, παιδί μου....
_Δε μου λες, το σιρόπι πρέπει να είναι ζεστό ή κρύο;
_Γιατί; τι κάνεις... γλυκό;
_Έβαλα στο φούρνο τη στρώση, μέχρι να ψηθεί λέω να ετοιμάσω και την κρέμα.
_Πως σου 'ρθε να κάνεις πουτίγκα;
_Θα 'ρθει η παρέα του Θανάση το βράδυ...
_Που, στο σπίτι;
_Έχει ποδόσφαιρο...
_Και γιατί δεν παραγγέλνεις μερικές πίτσες;
_Τι λες τώρα; Να τους έχω να μπεκρουλιάζουν;
_Σιγά... μπύρες θα πιούνε...
_Αυτοί παιδί μου είναι ικανοί να το ξημερώσουν.
_Μπα, θα χάσει η ομάδα τους και θα πάνε νωρίς για ύπνο.
_Ένα γλυκό και ξου...
_Πω! Πω! που σε βρήκε μωρέ, ο Θανάσης;

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.


Ο βοριάς λυσσομανούσε, σαν το γιο της Νύχτας πάσχιζε να γκρεμίσει την πόρτα για να μπουκάρει μέσα ν' αρπάξει τις ψυχές. Μήτε και στο ξημέρωμα έκοψε ρούπι. Σήκωνε πέτρες ολόκληρες που κυλούσαν στην πλαγιά. Κι από κει, χάνονταν στο βάθος. Τα δέντρα έγερναν μέχρι που ακουμπούσε η κορφή τους στη γης. Πετούμενο πουθενά στον ουρανό. Κούρνιασαν στις τρύπες των βράχων του απόκρημνου γκρεμού. Εκτός, εκείνων, που πετούσαν στο παρά πάνω στρώμα τ' ουρανού και αγνάντευαν από ψηλά τα πράσινα κύματα που ζωγράφιζε στην ανοιξιάτικη βλάστηση ο σαλεμένος αγέρας. 

Το βράδυ, που ξημέρωσε, ο κυρ-Φώτης ο πεταλωτής, από τον επάνω μαχαλά, ξύπνησε κάθιδρος, στο μεσουράνημα του γλυκού ύπνου. Αυτό που ονειρεύτηκε τον τρόμαξε. Έμοιαζε αληθινό, κάτι παραπάνω από όνειρο. Τινάχτηκε απ΄το κρεβάτι και με το λιγοστό φως του φεγγαριού, που περνούσε ανάμεσα απ' τα σκεβρωμένα παραθυρόφυλλα, κατάφερε να φτάσει σέρνοντας τα πόδια του στο νιπτήρα της κουζίνας. Γύρισε τη βάνα και έβαλε τα χέρια του από κάτω και άρχισε να τα τρίβει με το σαπούνι, για ολόκληρα λεπτά της ώρας, λες και είχαν πιάσει μια σκουριά που δεν ξεκόλλαγε. Κάποτε σταμάτησε. Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε μονολογώντας. Τι ήταν ετούτο δα. Άναψε το φως της κουζίνας, σκούπισε τα χέρια του, κι έπεσε βαρύς στην καρέκλα να στρίψει ένα τσιγάρο, να το ρουφήξει, να του 'ρθει το μυαλό που του 'φυγε απ' την τρομάρα. 

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Ο πονηρός βλαχοΔΟΛιος καραμπουζουκλής.

Ένας φίλος, μου έστειλε ένα mail και σας το μεταφέρω αυτούσιο.


Αγαπητό "παντελόνι καμπάνα"

Σε διαβάζω καθημερινά, σήμερα έμαθα ένα ανέκδοτο και είπα να σου το στείλω για να το μοιράσεις στους αναγνώστες σου.

Μπαίνει ο δάσκαλος στην τάξη κι αφού χαιρετάει τα παιδιά, τους λέει:
Σήμερα θα μιλήσουμε για τα επαγγέλματα και ρωτάει, ποιος θα θα μου πει τι είναι το επάγγελμα;
Όλα τα παιδιά μαζί σήκωσαν τα χέρια για να απαντήσουν, κι ο δάσκαλος διαλέγει τη Φωτεινή. 
Για πες μας τι ξέρεις για τα επαγγέλματα, τη ρωτάει;
Και η Φωτεινή απαντάει. Είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι για να βγάζουν χρήματα, κύριε.
Μπράβο, Φωτεινούλα της λέει ο δάσκαλος και ξαναρωτάει τα παιδιά, ποιος θα μου πει μερικά επαγγέλματα που βγάζουν πολλά χρήματα;
Ξανά πάλι όλα τα παιδιά μαζί σήκωσαν τα χέρια για να απαντήσουν.
Για πες μου Θανάση εσύ ένα επάγγελμα;
Σηκώνεται ο Θανάσης όρθιος στο θρανίο του και λέει, ποδοσφαιριστής κύριε, αυτοί βγάζουν πολλά λεφτά.
Μπράβο σου Θανασάκη, του λέει ο δάσκαλος, και μετά ζητάει από την Βασιλική να του πει ένα δεύτερο επάγγελμα.

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Μάνα μου... έρχονται οι επενδυτές... μην ανησυχείς.

Η μάνα, γριά γυναίκα, έχει περάσει όλες τις φάσεις, κι όλα τα στάδια, της Ελληνικής ιστορίας του περασμένου αιώνα. Παιδί φτωχής οικογένειας ξεριζωμένων Ελλήνων του Πόντου. Ο πατέρας, ντόπιος. Έζησαν κατοχή, εμφύλιο, και μετά, τα πέτρινα χρόνια, μέχρι που κατάφεραν, μαζί, να στήσουν το (πέτρινο) σπίτι τους και να φτιάξουν την οικογένειά τους. 

Μεροκάματο και δόξα ο θεός, απ' το πρωί μέχρι που νύχτωνε. Θυμάμαι τον πατέρα να λείπει απ' το σπίτι ακόμα και τις Κυριακές και να επιστρέφει με το παλιό του ποδήλατο γεμάτος τσιμέντα στα χέρια και στα ρούχα του. Nα βγάζει πρώτα την τραγιάσκα του και να τη χτυπάει στο άλλο του χέρι, μετά, το πουκάμισό του, και να το τινάζει με τα δυο χέρια δυνατά, κι ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης να ξεπηδάει, κι απ' το παντελόνι του, που το έτριβε πρώτα και μετά το τίναζε πάνω απ' τα πόδια του, ένα δεύτερο. 

Έπλενε τα χέρια και το πρόσωπό στη βρύση της αυλής, κι η μάνα τον περίμενε με την πετσέτα στο χέρι, να του τη δώσει για να σκουπιστεί. Ύστερα έβγαζε τα λασπωμένα παπούτσια του και έμπαινε στο σπίτι. Κατευθείαν στην κουζίνα. Όπου, τον περίμενε, ένα ρακοπότηρο γεμάτο κι ένα πιάτο φαΐ, ζεστό, κι η μάνα αφού κρεμούσε την πετσέτα στο καρφί, καθόταν κι αυτή στο τραπέζι για παρέα, για να πούνε δυο κουβέντες. Όλη μέρα μόνη της. Περίμενε να γυρίσει ο κανακάρης της απ' το σκολειό, νευριασμένος, με μια στρυφνή γεροντοκόρη, δασκάλα, πελώρια, κοντά στα δυο μέτρα, που τον μάλωνε μπροστά σ' όλους τους συμμαθητές του, γιατί δεν είχε δεύτερο τετράδιο και μοίραζε στα δυο το μοναδικό του, απ' την μια μεριά για την ορθογραφία κι απ' την άλλη για την αριθμητική. 

Ελληνικό καλοκαίρι σε οίκο ανοχής

Δεν είχα στο μυαλό μου να αναδημοσιεύω άρθρα άλλων, όταν ξεκίνησα το blogg, αλλά αυτό εδώ πραγματικά μ' έκανε να αναθεωρήσω τη στάση μου. Το ξεσήκωσα από εδώ.

Γράφει ο Αλέξης Πολίτης.


Το καλοκαίρι τελείωσε αν και μεταξύ μας, φέτος δεν άρχισε ποτέ. 



Τα πάλαι ποτέ μπάνια του λαού έδωσαν τη θέση τους σε μπάνια από κρύο ιδρώτα απελπισίας και παρατεταμένα σκωτσέζικα φορομπηχτικά ντουζ. Με τους πολίτες να συμπληρώνουν τις φορολογικές τους δηλώσεις μέσα στη ντάλα, για πρώτη φορά χωρίς τη συνοδεία λογιστή. Αλλά παρουσία καρδιολόγου, ψυχολόγου και παπά, για παν ενδεχόμενο. Να είναι έτοιμοι βλέπεις σε περίπτωση οξέως εμφράγματος ή κρίσης πανικού. Ή αν σπάσει ο Μητσοτάκης το ποδάρι του και επικρατήσει το χειρότερο σενάριο, τουλάχιστον να πάνε διαβασμένοι. 


Ο κόσμος μάτωνε, ψυχορραγούσε όλους αυτούς τους μήνες της πάλαι ποτέ ραστώνης, και η κυβέρνηση των υποτακτικών τί έκανε για να απαλύνει τον πόνο του; Μείωσε το ΦΠΑ στην εστίαση σε ένα καραστημένο παιχνίδι ψευδών εντυπώσεων άσο ημίχρονο, διπλό τελικό.

Λες κι ο Έλληνας είχε λύσει όλα τα προβλήματά του και χολόσκαγε για τον αν θα τρώει την «πίτα γύρο, τζατζίκι, απ’ όλα, χωρίς κρεμμύδι» με 2,25 αντί 2.5 ευρώ. Ας μη γελιόμαστε. Μοναδικός σκοπός των υπηρετών της παγκόσμιας τοκογλυφίας ήταν να μας βάλουν να κατασπαραχθούμε μεταξύ μας και σαν απολωλότα ταπεινωμένα σκλαβάκια να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών από την Τρόικα, διότι είμεθα απατεώνες, φοροκλέφτες και αμετανόητοι τσαρλατάνοι. Πιο «διαίρει και βασίλευε» πεθαίνεις

Βαρβιτσιώτης, ένας φέρελπις νέος.

Με τι ταχύτητα τρέχει η ανοησία; Ρώτησα τον καθηγητή μου, της φυσικής, όταν τον συνάντησα στο βιβλιοπωλείο. Αγοράσαμε μάλιστα το ίδιο βιβλίο. Από τότε που άλλαξα γειτονιά συναντιόμαστε αραιά και που. Πάντα εκεί. Ψάχνοντας στους πάγκους για κάτι εξαιρετικό. Με κοίταξε περίεργα και ήταν έτοιμος να με μαλώσει, όπως έκαμνε όταν ήμουν μαθητής του. Με το που τέλειωνε το μάθημα και πριν βγω απ' την αίθουσα, με τραβούσε απ' τον ώμο και μου έλεγε, από σένα περιμένω περισσότερα, γιατί αδιαφορείς; Που να ήξερε ό,τι όλη την ώρα άκουγα μόνο τη φωνή του, δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο πέρα από αυτά που έλεγε, με τραβούσε σαν τον μαγνήτη. Ήταν απ' τους καθηγητές που απ' την ώρα που έμπαιναν στην αίθουσα δεν σταματούσαν να μιλάνε, η παράδοση γι' αυτόν ήταν τελετουργία. Το χιούμορ ήταν άγνωστο εν ώρα μαθήματος, ακόμη κι αν γινόταν κάποιο ευτράπελο μέσα στην τάξη, στεκόταν αμίλητος και σοβαρός μέχρι να τελειώσει η σκηνή, παρόλο που ήταν ο μεγαλύτερος καλαμπουρτζής στο γραφείο των καθηγητών. 

Ξέρεις, μου λέει, μετά από κάποια σκέψη, ήσουνα ο μόνος που μου έβαζε ερωτήματα παραπλανητικά, για να πάρει την απάντηση που ήθελε. Γιατί δεν ρώταγες στα ίσια αυτό που ήθελες; Συμφώνησα μαζί του. Τι να κάνω, πραγματικά έτσι ήταν. Κύριε καθηγητά, του λέω, επεδίωκα να σας κάνω να ξεφύγετε από τα τετριμμένα και να μιλήσουμε για κάτι διαφορετικό. Ήξερα ό,τι ήσαστε δεινός καλαμπουρτζής, αλλά όχι μέσα στην τάξη, γι' αυτό προσπαθούσα να ανοίξω τη συζήτηση με διαφορετικό τρόπο. Μάλλον δεν τα κατάφερνα καλά. Άκουσε να σου πω, μου λέει, δεν υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι, υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, κι ο καθένας το αντιλαμβάνεται ανάλογα με τις ανάγκες του και τις στροφές που φέρνει. Όπως και να το πεις, αυτός που σε ακούει θα βρει στα λόγια σου εκείνο που ψάχνει, είτε για να γελάσει, είτε για να θυμώσει, είτε για να σου πει, τέλειωνε με το παραμύθι γιατί περιμένει η κατσίκα για να την αρμέξω. 

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Η απογείωση αναβάλετε. Λύστε τις ζώνες σας.... (θα τις χρειαστείτε)



Αν ψάξουμε για προηγούμενες δηλώσεις του κ. Σαμαρά θα βρούμε μεταξύ των άλλων και την εξής καταπληκτική: "Αν αντέξουμε ως τον Ιούλιο, το Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε". Απ' ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο Σεπτέμβριος μπήκε. Έρχεται η απογείωση; Μάλλον έρχονται "δώρα". Και το πρώτο από τα δώρα, είναι το νέο δάνειο, συνοδεία νέου μνημονίου, έτσι κι αλλιώς αυτά τα δυο πάνε παρέα. Η απογείωση, λοιπόν, αναβάλετε. Φοβάμαι, οριστικά. 

Ο κ. Στουρνάρας, απ' την πλευρά του, μάλλον θα πρέπει να ξεχάσει τις αγορές. Το μήνυμα στάλθηκε ήδη, και θα πρέπει να εναρμονιστεί με τα νέα δεδομένα, που είναι τα μηδενικά επιτόκια, γίνεται λόγος για κάποιο χρονικό διάστημα (έως 2022), προφανώς, αυτό είναι το μόνο υπό διαπραγμάτευση, η διασφάλιση της πληρωμής των τόκων, που είναι αδιαπραγμάτευτη, θα γίνεται μέσα από τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας.


Ακούστηκε πως θα είναι ξένοι μάνατζερ, που θα έχουν έδρα το Λουξεμβούργο. Είτε μέσω της ενοικίασης της δημόσιας περιουσίας, είτε μέσω της γνωστής αντιπαροχής, κατασκευή και πώληση δηλαδή, θα γίνεται η πληρωμή των τόκων προς τους δανειστές.Όσο και να διαψεύδεται αυτό από τον κ. υπουργό, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να το αποτρέψει. Το ΤΑΙΠΕΔ θα αλλάξει όνομα και διεύθυνση. Κάπου εδώ κολλάει και το "fuck the Greeks" του κυρίου πρώην ΤΑΙΠΕΔ.